صلاح الدین ایوبی

ابوالمظفّر صلاح الدین یوسف بن ایوب بن شاذی بن مروان بن یعقوب دُوِینی تکریتی، ملقب به «الملک الناصر» از زمره مشهورترین ملوک اسلامی است. وی در سال 532 هجری قمری در تکریت عراق متولد شده است. پدرش که ملقب به نجم الدین بوده، از اهالی دُوین در شرق آذربایجان بوده و اصالتاً از اکراد بوده است. وی مدتی در بغداد و موصل بوده و سپس به دمشق رفته و در آن جا به فراگیری فقه و حدیث مشغول می گردد. پس از چندی به خدمت نورالدین محمود بن عمادالدین زنگی امیر دمشق درمی آید. بلوغ نظامی صلاح الدین در حمله ای که نورالدین به مصر می کند ظاهر شده و صلاح الدین به همراه عمویش شیرکوه، بر مصر چیره می شود. وی در ابتدا علی رغم آن که در حکمرانی مصر مستقل بوده، نسبت به نورالدین و هم چنین عاضد لدین الله (دوره حکومت 555 ـ567هـ. ق) خلیفه فاطمی مصر کرنش داشته ولی پس از چندی و در ایام بیماری عاضد، به خلافت [[فاطمیون] مصر پایان داده و به نام خلیفه عباسی المستضئ بنورالله خطبه ای می خواند و این پایان دوران خلافت فاطمی است (567هـ. ق). صلاح الدین در این ایام با صلیبیون که شمال آفریقا و قدس را آماج حملات شدید خویش ساخته بودند، به نبرد پرداخته و در اثر رشادت های وی، دست نیروهای اروپا یی از قدس و بقیه سرزمین های اسلامی کوتاه می شود. صلاح الدین هم چنین پس از نورالدین زنگی، امارت دمشق و موصل را به حوزه حکمرانی خویش اضافه می کند. در دوره امارت وی، مذهب [[تشیع]از مصر برچیده و به جای آن فقه شافعی رواج می یابد. وی را در فضل و کمال ستوده اند و حتی اروپا یی ها نیز بر این امور، اذعان دارند. صلاح الدین در سال 589 هجری قمری، پس از 24سال حکومت در مصر و 19سال حکومت در شام وفات یافته و در دمشق مدفون می گردد.