عبدالله بن میمون قداح
عبدالله بن میمون بن اسود (یا: ابن داوود) مخزومی مکی معروف به ابن قدّاح یا قدّاح، از اصحاب امام صادق علیه السلام بوده است. وی در کتاب های رجالی شیعه توثیق شده ولی اهل سنت وی را ثقه ندانسته اند. ابن ندیم از کتاب ابوعبدالله رزام در ردّ اسماعیلیه نکاتی را راجع به زندگی وی آورده که مورد قبول بسیاری واقع نشده است. وی ميگوید: «پدر عبدالله که فرقه معروف میمونیه منسوب به اوست، قائل به الوهیت علی علیه السلام بود و عبدالله مدت ها مدعی نبوت بود، سپس مردی به نام حمدان بن اشعث معروف به قرمط به وی گروید. بعد از مرگ عبدالله، پسرش محمد جانشین وی گردید، پس از وی سعید بن حسین بن عبدالله بن میمون ادعای جانشینی کرده و به مصر و از آن جا به مغرب رفت. » روشن نیست که این داستان حقیقت داشته باشد. ابن قداح گویی در سال 180 هجری قمری وفات یافته است. این که سمعانی وی را جدّ زعیم باطنیه مغرب دانسته، ظاهراً بی ارتباط با داستان مذکور نیست. [۱]
پانويس
- ↑ الاعلام قاموس التراجم، خیرالدین زرکلی، ج4، ص141 / تهذیب الکمال فی اسماء الرجال، جمال الدین مزی، ج16، ص202 / سیر اعلام النبلاء، محمد بن احمد ذهبی، ج8، ص205 / الفهرست، ابن ندیم، ص348 / قاموس الرجال، محمد تقی شوشتری، ج6، ص633 / معجم رجال الحدیث، آیت الله خویی، ج10، ص354 / موسوعة طبقات الفقهاء، آیت الله جعفر سبحانی، ج2، ص353
