هجویری

ابوالحسن علی بن عثمان بن ابی علی جُلّابی هجویری غزنوی، از علمای صوفیه در قرن پنجم‌هجری‌قمری است وی که معاصر دولت غزنویان (387 ـ 582هـ .ق) بوده و در غزنه به‌دنیا آمده و به دو محله از محلات غزنه به‌نام‌های هُجویر و جلّاب منسوب است. تاریخ دقیق تولد وی معلوم نیست. وی نزد بزرگان صوفیه روزگار خویش، تعلیم دیده و سفرهای بسیاری به اقصی نقاط سرزمین‌های اسلامی داشته است. وی در اواخر عمر به لاهور رفته و تا زمان مرگ در همان شهر ساکن می‌شود. سفرهای وی باعث ملاقات‌های زیاد وی با بزرگان صوفیه، می‌شود که همین امر باعث غنای کتاب کشف المحجوب، که عمده‌ترین اثر وی می‌باشد، شده است. وی در هند باعث گرایش بسیاری از مردم به اسلام شده است. هجویری در حوالی سال 465‌هجری‌قمری در لاهور وفات می‌کند. کتاب وی از زمره منابع غنی صوفیه به زبان فارسی است. این کتاب در جواب پرسشی که یکی از هم‌شهری‌های هجویری پرسیده و از وی خواسته تا طریقه صوفیه و مقامات و مذاهب و اقوال ایشان را بازگوید، به رشته تحریر درآمده است. (نفحات‌الانس، جامی، ص321 / اسعاد عبدالهادی، قندیل، مقدمه کشف المحجوب / دهخدا)