احمدیه (از فرق صوفیه یمن)

ازصوفیه در عسیر (عسیر: منطقه ای بین حجاز و یمن ) .

این فرقه از فرق شاذلیه بوده و منسوب به سید احمد بن ادریس فاسی است. اولاد او در عسیر سلطنت داشته اند. در تها گرمه (تهامه: سرزمینی است در سواحل بحر میان یمن و حجاز) که آن را غَور نیز نامیده اند.

همچنین این نام بر سرزمین هایی که از شبه جزیره سینا تا نواحی یمن امتداد دارد و مکه، نجران، جدّه و صنعاء در آن واقع شده نیز اطلاق می گردد. و عسیر این فرقه احمدیه نامیده می شوند و نام دیگر آنان ادریسیه و خضریه است.

وفات سید احمد بن ادریس فاسی را دائرة المعارف الاسلامیة، سال 1737میلادی نقل کرده است که ظاهراً صحیح آن 1837 است.

احمد بن ادریس بن محمد بن علی مراکشی(م:1253 ه-ق) از طریق خضیریه،وردشاذلی را ترجیح می داد و پیروان او ایجاد کنندگان طایفه های متعددی بودند که گاه با نام احمدیه و گاه با نام ادریسیه گروه بندی می شوند. ادریسیه طریقه ای انزواطلب و کناره گیر است که به امور اجتماعی و سیاسی نمی پردازند.محمد بن علی سنوسی،عثمان مرغنی و ابراهیم رشید، سه تن از مریدان برجسته احمد بن ادریس بودند که خود طریقه های جداگانه را به وجود آوردند.

ابراهیم رشید (م:1291ه-ق) شاگرد دیگر ابن ادریس که از قبیله شائقیه بود، شاخه رشیدیه را در سودان بنیان نهاد.البته این رشیدیه را باید از رشیدیه مراکشی که از سنت شاذلی پیروی می کند و توسط احمد بن یوسف ملیانی(م:931ه-ق) شکل گرفته است و به همین سبب یوسفیه نیز نامیده می شود،متمایز دانست. برادرزاده ابراهیم،محمد بن صالح(م:1327ه-ق) نیز در 1304 هجری قمری صالحیه را به وجود آورد که از طریق تعالیم محمد گولید(م:1918میلادی) در سومالی پیروان بسیار یافت. احمدیه یکی از زیر شاخه های رشیدیه، طایفه دیگری است که خودرا منسوب به احمدبن ادریس می داند و توسط فردی مصری به نام محمد بن احمد دندروی(م:1328ه-ق)ایجاد گردید. این طایفه در سودان و در طول سواحل شرقی آفریفا، از شمال سومالی تا تانزانیامنتشر است.