منصور عباسی

ابوجعفر عبدالله بن محمد بن علی بن عبدالله بن عباس هاشمی عباسی، ملقب به منصور دومین خلیفه عباسی است. وی که در سال 95 هجری قمری به دنیا آمده، در سال 136 هجری قمری پس از مرگ برادرش سفّاح پایه گذار بنی عباس (که از منصور کوچکتر بوده است)، به خلافت رسیده است. وی هم چنین در دوره بنی امیه مدتی را در زندان سپری نموده است. منصور را ضمن این که شجاع و باهوش دانسته اند، بسیار بخیل توصیف کرده اند تا جایی که وی را با عنوان «دوانیقی» به معنای کسی که دانه دانه خرج می کند مورد اشاره قرار داده اند. از جمله بزرگترین حوادث دوره خلافت منصور، خروج محمد نفس زکیه و برادرش ابراهیم است که در نهایت به شهادت آن دو در سال 145هجری قمری منجر می شود. منصور که با آل علی علیهم السلام به شدت دشمنی داشته است، در سال 137هجری قمری ابومسلم خراسانی را به نیرنگی به بغداد آورده و در همان شهر به قتل می رساند. این در حالی است که ابومسلم علاوه بر تأسیس دولت عباسی در شکست دادن عبدالله بن علی عموی منصور که ادّعای جانشینی سفّاح را داشته است، نقش بزرگی ایفا نموده است. وی را در سیاستمداری با معاویة بن ابی سفیان و عبدالملک بن مروان مقایسه کرده اند. منصور در سال 158 هجری قمری در حالی که 64 سال داشته، وفات کرده است. پس از وی محمد بن عبدالله ملقب به مهدی خلافت را تصاحب نموده است.