محمد بن زکریای رازی

ابوبکر محمد بن زکریا طبیب مارستانی و فیلسوف نامدار ایرانی که افزون بر حذاقت در طب و احاطه بر فلسفه، در ریاضیات و فلکیات (نجوم) و الهیات و کیمیا نیز اطلاعات وسیع و جامعی داشته است. رازی در غره شعبان 251 هجری قمری در شهر ری متولد شد. در عنفوان شباب به زرگری مشغول بوده، صرافی می کرده است. رازی چنان به مطالعه علم طب همت گماشت که بنیانگذار نظری آن در جهان اسلام لقب گرفت. او در پزشکی شاگرد علی بن ربّن طبری حکیم بوده که پدرش را از جمله ربّیون (= علمای الهیات) یهودی دانسته اند. رازی در عهد خلافت مکتفی (289 ـ 295هـ. ق) به بغداد رفته و عهده دار بیمارستانی بزرگ شد. گویا رازی پس از مرگ مکتفی عباسی در 295 هجری قمری از بغداد به ری مهاجرت کرده باشد. رازی در اواخر عمر به ناراحتی هایی چون ضعف بینایی و سستی در عضلات دست مبتلا شده و سرانجام در پنجم شعبان 313 هجری قمری در ری به سرای عقبی می شتابد. رازی را از زمره شیعیان به حساب آورده اند.