احمد بن محمد قشاشی

صفی الدین احمد بن محمد بن یونس دَجَانی قُشاشی از فضلای صوفیه در قرن یازدهم هجری قمری است. وی در خاندانی از صوفیه به دنیا آمده است که اصالتاً فلسطینی بوده و پدربزرگش یونس ملقب به عبدالنبی به مدینه نقل مکان کرده و در این شهر ساکن می گردد. عبدالنبی خود از صوفیان به حساب می آمده است. صفی الدین در مدینه زاده شده و ابتدا مالکی مذهب بوده، و بعد به مذهب شافعیه می گرود. قشاشی که اکثر کتاب های خویش را در حوزه تصوف به نگارش درآورده، در این امر علاوه بر پدر خویش، شاگرد احمد بن علی شناوی بوده و علاوه بر شاگردی، دختر وی را نیز به همسری برگزیده است. وی که فقیه مذاهب مالکیه و شافعیه بوده و بر هر دو مذهب فتوا می داده در سال 1071 هجری قمری در مدینه وفات یافته است.

قشاشی در لغت عرب به معنای خوشه چینی است و گویا این کار شغل جدّ وی بوده است.