جعفریه (از صوفیه احمدیه): تفاوت بین نسخه‌ها

از دایره المعارف فرق اسلامی
پرش به: ناوبری، جستجو
سطر ۱: سطر ۱:
 
از صوفیه [[احمدیه (از فرق صوفیه یمن)|احمدیه]] (از صوفیه [[شاذلیه]]).  
 
از صوفیه [[احمدیه (از فرق صوفیه یمن)|احمدیه]] (از صوفیه [[شاذلیه]]).  
  
ایشان پیروان شیخ صالح جعفری (م:1399هـ. ق) می باشند.  
+
ایشان پیروان [[شیخ صالح جعفری]] (م:1399هـ. ق) می باشند.  
  
[[صلاح ابوسعود]] می نویسد: «شیخ صالح جعفری طریقت را از شیخ خود ابوالعباس [[احمد بن ادریس مراکشی]] مؤسس طریقت محمدیة [[احمدیه]] دریافت کرد و لذا طریقت او را جعفریة محمدیة [[احمدیه]] می خوانند.  
+
[[صلاح ابوسعود]] می نویسد: «شیخ صالح جعفری طریقت را از شیخ خود ابوالعباس [[احمد بن ادریس مراکشی]] مؤسس طریقت [[محمدیه احمدیه]] دریافت کرد و لذا طریقت او را جعفریة محمدیة [[احمدیه]] می خوانند.  
  
 
جعفری، اصالتاً از قبیله مشهور جعافره که در جنوب [[مصر]] و [[سودان]] ساکن می باشند، بود. وی در الازهر تحصیل کرد. از وی کتاب های: المعانی الرّقیقة، لوامع البروق النورانیة، النفحات و الخیرات الجعفریه به جای مانده است. » <ref> [[الفرق و الجماعات و المذاهب الاسلامیة]]، [[صلاح ابوسعود]]، ص235</ref>  
 
جعفری، اصالتاً از قبیله مشهور جعافره که در جنوب [[مصر]] و [[سودان]] ساکن می باشند، بود. وی در الازهر تحصیل کرد. از وی کتاب های: المعانی الرّقیقة، لوامع البروق النورانیة، النفحات و الخیرات الجعفریه به جای مانده است. » <ref> [[الفرق و الجماعات و المذاهب الاسلامیة]]، [[صلاح ابوسعود]]، ص235</ref>  

نسخهٔ ‏۱ سپتامبر ۲۰۱۸، ساعت ۰۰:۰۷

از صوفیه احمدیه (از صوفیه شاذلیه).

ایشان پیروان شیخ صالح جعفری (م:1399هـ. ق) می باشند.

صلاح ابوسعود می نویسد: «شیخ صالح جعفری طریقت را از شیخ خود ابوالعباس احمد بن ادریس مراکشی مؤسس طریقت محمدیه احمدیه دریافت کرد و لذا طریقت او را جعفریة محمدیة احمدیه می خوانند.

جعفری، اصالتاً از قبیله مشهور جعافره که در جنوب مصر و سودان ساکن می باشند، بود. وی در الازهر تحصیل کرد. از وی کتاب های: المعانی الرّقیقة، لوامع البروق النورانیة، النفحات و الخیرات الجعفریه به جای مانده است. » [۱]

عبدالمنعم حفنی نام کامل ایشان را جعفریه احمدیه محمدیه ضبط کرده است. [۲]

پانویس

  1. الفرق و الجماعات و المذاهب الاسلامیة، صلاح ابوسعود، ص235
  2. موسوعة الصوفیة، عبدالمنعم حفنی، ص705