نصر سامانی: تفاوت بین نسخه‌ها

از دایره المعارف فرق اسلامی
پرش به: ناوبری، جستجو
جز نصر سامانی» را محافظت کرد ([ویرایش=فقط مدیران] (بی‌پایان) [انتقال=فقط مدیران] (بی‌پایان)) [آبشاری])
سطر ۱: سطر ۱:
نصر بن احمد سامانی، حاکم [[ماوراءالنهر]] و برادر امیر اسماعیل سامانی است. وی در 250 هجری قمری به جای پدرش احمد بن اسد سامانی که از جانب طاهریان در [[سمرقند]] حکومت داشت، در آن شهر به فرمانروائی نشست. در 261هجری قمری معتضد خلیفه، فرمان حکومت تمام [[ماوراءالنهر]] را جهت او فرستاد، و او برادر خود امیراسماعیل را که معمولاًً او را اولین شاه مستقل از سلسله امرای سامانی می شمارند، از جانب خود به فرمانروایی [[بخارا]] فرستاد. اما چندی بعد بین برادران کدورت روی داد ولی به وساطت و شفاعت رافع، آن کدورت رفع شد. وی در سال 279 هجری قمری درگذشت. <ref> [[دائرة المعارف فارسی]]، [[غلامحسن مصاحب]]، ج2، ص3029</ref>
+
نصر بن احمد سامانی، حاکم [[ماوراءالنهر]] و برادر امیر [[اسماعیل سامانی]] است. وی در 250 هجری قمری به جای پدرش [[احمد بن اسد سامانی]] که از جانب طاهریان در [[سمرقند]] حکومت داشت، در آن شهر به فرمانروائی نشست. در 261هجری قمری [[معتضد]] خلیفه، فرمان حکومت تمام [[ماوراءالنهر]] را جهت او فرستاد، و او برادر خود امیراسماعیل را که معمولاًً او را اولین شاه مستقل از سلسله امرای سامانی می شمارند، از جانب خود به فرمانروایی [[بخارا]] فرستاد. اما چندی بعد بین برادران کدورت روی داد ولی به وساطت و شفاعت [[رافع]]، آن کدورت رفع شد. وی در سال 279 هجری قمری درگذشت. <ref> [[دائرة المعارف فارسی]]، [[غلامحسن مصاحب]]، ج2، ص3029</ref>
  
 
==پانويس==
 
==پانويس==

نسخهٔ ‏۶ مهٔ ۲۰۱۸، ساعت ۲۲:۱۵

نصر بن احمد سامانی، حاکم ماوراءالنهر و برادر امیر اسماعیل سامانی است. وی در 250 هجری قمری به جای پدرش احمد بن اسد سامانی که از جانب طاهریان در سمرقند حکومت داشت، در آن شهر به فرمانروائی نشست. در 261هجری قمری معتضد خلیفه، فرمان حکومت تمام ماوراءالنهر را جهت او فرستاد، و او برادر خود امیراسماعیل را که معمولاًً او را اولین شاه مستقل از سلسله امرای سامانی می شمارند، از جانب خود به فرمانروایی بخارا فرستاد. اما چندی بعد بین برادران کدورت روی داد ولی به وساطت و شفاعت رافع، آن کدورت رفع شد. وی در سال 279 هجری قمری درگذشت. [۱]

پانويس

  1. دائرة المعارف فارسی، غلامحسن مصاحب، ج2، ص3029