عبد رحمانیه: تفاوت بین نسخهها
از دایره المعارف فرق اسلامی
(صفحهای تازه حاوی «از اهل سنت. ایشان که در اصفهان بوده اند در اعتقادیات تابع عبدالرحمن ابن...» ایجاد کرد) |
|||
سطر ۱: | سطر ۱: | ||
از [[اهل سنت]]. | از [[اهل سنت]]. | ||
− | ایشان که در [[اصفهان]] بوده اند در اعتقادیات تابع عبدالرحمن | + | ایشان که در [[اصفهان]] بوده اند در اعتقادیات تابع [[عبدالرحمن بن محمد بن اسحاق بن محمد بن یحیی بن منده]] (م: 470هـ ق) می باشند. <ref> [[الکامل فی التاریخ]]، [[ابن اثیر]]، ج8، ص317</ref> |
[[ابن جوزی]] او را به عنوان الامام بن الامام ستوده و تولد او را در سال 388هجری قمری دانسته و پس از ذکر مشایخ وی می گوید: «او دارای وقار و هیبت و اتباع زیادی بود. متمسک به سنت، روگردان از اهل بدعت، آمر به معروف و ناهی از منکر بود... سعد بن محمد زنجانی می گفت خدا اسلام را به وسیله دو مرد حفظ کرد یکی در [[اصفهان]]، عبدالرحمان بن منده و دیگر در [[هرات]]، عبدالله انصاری». <ref> [[المنتظم فی تاریخ الملوک و الامم]]، [[ابن جوزی]]، ج9، ص548</ref> | [[ابن جوزی]] او را به عنوان الامام بن الامام ستوده و تولد او را در سال 388هجری قمری دانسته و پس از ذکر مشایخ وی می گوید: «او دارای وقار و هیبت و اتباع زیادی بود. متمسک به سنت، روگردان از اهل بدعت، آمر به معروف و ناهی از منکر بود... سعد بن محمد زنجانی می گفت خدا اسلام را به وسیله دو مرد حفظ کرد یکی در [[اصفهان]]، عبدالرحمان بن منده و دیگر در [[هرات]]، عبدالله انصاری». <ref> [[المنتظم فی تاریخ الملوک و الامم]]، [[ابن جوزی]]، ج9، ص548</ref> |
نسخهٔ ۳ ژوئن ۲۰۱۵، ساعت ۰۵:۲۳
از اهل سنت.
ایشان که در اصفهان بوده اند در اعتقادیات تابع عبدالرحمن بن محمد بن اسحاق بن محمد بن یحیی بن منده (م: 470هـ ق) می باشند. [۱]
ابن جوزی او را به عنوان الامام بن الامام ستوده و تولد او را در سال 388هجری قمری دانسته و پس از ذکر مشایخ وی می گوید: «او دارای وقار و هیبت و اتباع زیادی بود. متمسک به سنت، روگردان از اهل بدعت، آمر به معروف و ناهی از منکر بود... سعد بن محمد زنجانی می گفت خدا اسلام را به وسیله دو مرد حفظ کرد یکی در اصفهان، عبدالرحمان بن منده و دیگر در هرات، عبدالله انصاری». [۲]
کسی که با کتاب ابن جوزی آشنا باشد، یقین پیدا می کند که ابن منده از حنابله بوده است.
پانویس
- ↑ الکامل فی التاریخ، ابن اثیر، ج8، ص317
- ↑ المنتظم فی تاریخ الملوک و الامم، ابن جوزی، ج9، ص548