اهل تناسخ (از روافض): تفاوت بین نسخه‌ها
Ma.zarifiyan (بحث | مشارکتها) جز («اهل تناسخ (از روافض)» را محافظت کرد ([ویرایش=فقط مدیران] (بی‌پایان) [انتقال=فقط مدیران] (بی‌پایان)) [آبشاری]) |
Ma.zarifiyan (بحث | مشارکتها) |
||
| سطر ۲: | سطر ۲: | ||
گروهی از [[روافض]] که [[متناسخه]] نامیده شده اند. <ref> [[تلبیس ابلیس]]، [[ابن جوزی]]، ص42 / [[المواعظ و الاعتبار بذکر الخطط و الآثار]]، [[احمد بن علی مقریزی]]، ج2، ص354 / [[هفتاد و سه ملت]]، ص132</ref> | گروهی از [[روافض]] که [[متناسخه]] نامیده شده اند. <ref> [[تلبیس ابلیس]]، [[ابن جوزی]]، ص42 / [[المواعظ و الاعتبار بذکر الخطط و الآثار]]، [[احمد بن علی مقریزی]]، ج2، ص354 / [[هفتاد و سه ملت]]، ص132</ref> | ||
| − | [[احمد بن علی مقریزی]] در میان فرق [[شیعه]]، از [[تناسخیه]] سخن به میان می آورد ولی از نام [[متناسخه]] | + | [[احمد بن علی مقریزی]] در میان فرق [[شیعه]]، از [[تناسخیه]] سخن به میان می آورد ولی از نام [[متناسخه]] ذکری به میان نمی آورد. <ref> [[المواعظ و الاعتبار بذکر الخطط و الآثار]]، [[احمد بن علی مقریزی]]، ج2، ص354</ref> |
ایشان می گویند ارواح بعد از مرگ تناسخ می یابند؛ به این نحو که هر کس نیکوکار بوده، روح او در بدن مخلوقی حلول می کند که بتواند همراه با آن بدن زندگی خوشبختی داشته باشد و روح انسان های بد در بدن هایی می رود که بدبخت گردیده و در زندگی به سختی افتند. | ایشان می گویند ارواح بعد از مرگ تناسخ می یابند؛ به این نحو که هر کس نیکوکار بوده، روح او در بدن مخلوقی حلول می کند که بتواند همراه با آن بدن زندگی خوشبختی داشته باشد و روح انسان های بد در بدن هایی می رود که بدبخت گردیده و در زندگی به سختی افتند. | ||
نسخهٔ ۲۶ مهٔ ۲۰۱۵، ساعت ۰۳:۵۲
گروهی از روافض که متناسخه نامیده شده اند. [۱]
احمد بن علی مقریزی در میان فرق شیعه، از تناسخیه سخن به میان می آورد ولی از نام متناسخه ذکری به میان نمی آورد. [۲]
ایشان می گویند ارواح بعد از مرگ تناسخ می یابند؛ به این نحو که هر کس نیکوکار بوده، روح او در بدن مخلوقی حلول می کند که بتواند همراه با آن بدن زندگی خوشبختی داشته باشد و روح انسان های بد در بدن هایی می رود که بدبخت گردیده و در زندگی به سختی افتند.
امر بسیار عجیب این است که علامه حلی در کتاب انوار الملکوت فی شرح الیاقوت [۳] در باب رد قول بکریه و تناسخیه قول به تناسخ را به زرارة بن اعین نسبت داده و نیز ابواسحاق ابراهیم بن نوبخت در متن الیاقوت فی علم الکلام این قول را به شیوخنا القدماء منتسب ساخته است. [۴] درحالی که صحت این انتساب، معلوم نیست و علمای امامیه از ابتدای طرح این مباحث، بر ردّ اهل تناسخ کتاب هایی نوشته اند. [۵]
پانویس
- ↑ تلبیس ابلیس، ابن جوزی، ص42 / المواعظ و الاعتبار بذکر الخطط و الآثار، احمد بن علی مقریزی، ج2، ص354 / هفتاد و سه ملت، ص132
- ↑ المواعظ و الاعتبار بذکر الخطط و الآثار، احمد بن علی مقریزی، ج2، ص354
- ↑ انوار الملکوت فی شرح الیاقوت، علامه حلی، ص126
- ↑ الیاقوت فی علم الکلام، ابواسحاق ابراهیم بن نوبخت، ص48
- ↑ الذریعة الی تصانیف الشیعة، آقا بزرگ تهرانی، ج1، ص67
