داوود بن عجب شاه: تفاوت بین نسخه‌ها

پس از آن که اسماعیلیان فاطمی با مرگ [[المستنصر بالله فاطمی|المستنصر بالله]] (م: 487هـ. ق) به دو گروه [[مستعلویه]] و [[نزاریه]] تقسیم شدند، و گروه [[مستعلویه]] نیز با مرگ آمربن مستعلی به دو گروه [[حافظیه]] و [[طیبیه]] درآمدند، و پس از آن که [[طیبیه]] در [[یمن]] گسترش یافتند، داعی بزرگ [[طیبیه]] [[یمن]]، داعی‌هایی را به [[هند]] ارسال داشت که ایشان پیوند گسترده ای با [[یمن]] داشتند. در این میان یکی از کسانی که از [[هند]] به [[یمن]] رفت تا تحصیلات خود را تکمیل نماید، یوسف بن سلیمان بود. وی بعدها در [[یمن]] مستقر گردید و در سال 946 هجری قمری به عنوان داعی مطلق [[طیبیه]] انتخاب گردید. پس از او و در سال 974 هجری قمری یکی دیگر از [[بهره]]‌های هندی، به سمت داعی مطلق انتخاب شد و وی که جلال بن حسن نام داشت مركز طیبیه را به [[گجرات]] [[هند]] انتقال داد و همین پایان قطعی مرحله یمنی [[طیبیه]] بود. پس از مرگ جلال بن حسن در سال 975 هجری قمری، [[داوود بن عجب شاه]] به عنوان بیست و ششمین داعی مطلق [[طیبیه]] انتخاب گردید. وی نقش ممتازی در گسترش [[بهره]] داشته است. [[داوود بن عجب شاه]] در سال 997 هجری قمری درگذشت. مرگ او سرآغاز اختلافات بزرگی در جامعه [[بهره]] شد چرا که پس از وی، در [[هند]] داوود برهان الدین بن قطب شاه به عنوان بیست و هفتمین داعی مطلق، جانشین داوود عجب شاه گردید در حالی که در [[یمن]] فردی به نام سلیمان بن حسن هندی خود را جانشین ابن عجب شاه معرفی کرد. [[طیبیه]] [[یمن]] بیشتر جذب سلیمان شده و سلیمانیه خوانده شدند و [[بهره]] [[هند]]، تابع داوود باقی مانده و [[داوودیه]] را تشکیل دادند. در عقیده بهره، داعی مطلق جانشین امام مستور [[اسماعیلیان]] است. این فرد با نص داعی قبل تعیین شده و از نظر ایشان معصوم مي‌باشد. <ref> [[دانشنامه جهان اسلام]]، ج4، ص881</ref>