عبدالرحمن بن سَیابه: تفاوت بین نسخه‌ها

از دایره المعارف فرق اسلامی
پرش به: ناوبری، جستجو
جز عبدالرحمن بن سَیابه» را محافظت کرد ([ویرایش=فقط مدیران] (بی‌پایان) [انتقال=فقط مدیران] (بی‌پایان)) [آبشاری])
 
سطر ۱: سطر ۱:
عبدالرحمن بن سیابه کوفی بجلی از موالی و از شاگردان [[امام صادق علیه السلام]] بوده است. وی که به شغل بزّازی اشتغال داشته با صفت «بیاع سابری» نیز شناخته شده است. وی که دارای توثیق روشنی در متون رجالی [[شیعه]] نیست بر این عقیده بوده که درباره صفات خداوند نباید سخن گفت و تنها باید به آن چه [[امام صادق علیه السلام]] اعتقاد دارد ـ هرچه می خواهد باشد ـ ایمان داشت و وارد جزئیات مباحث نشد. برادر او عبدالله بن سیابه نیز از شاگردان [[امام صادق علیه السلام]] دانسته شده است. <ref> [[معجم رجال الحدیث]]، [[آیت الله خویی]]، ج9، ص332 / [[مقالات الاسلامیین و اختلاف المصلین]]، [[ابوالحسن اشعری]]، ج1، ص111</ref>
+
عبدالرحمن بن سیابه کوفی بجلی از موالی و از شاگردان [[امام صادق علیه السلام]] بوده است. وی که به شغل بزّازی اشتغال داشته با صفت «بیاع سابری» نیز شناخته شده است. وی که دارای توثیق روشنی در متون رجالی [[شیعه]] نیست بر این عقیده بوده که درباره صفات خداوند نباید سخن گفت و تنها باید به آن چه امام صادق (علیه السلام) اعتقاد دارد ـ هرچه می خواهد باشد ـ ایمان داشت و وارد جزئیات مباحث نشد. برادر او [[عبدالله بن سیابه]] نیز از شاگردان امام صادق (علیه السلام) دانسته شده است. <ref> [[معجم رجال الحدیث]]، [[آیت الله خویی]]، ج9، ص332 / [[مقالات الاسلامیین و اختلاف المصلین]]، [[ابوالحسن اشعری]]، ج1، ص111</ref>
  
  
 
==پانويس==
 
==پانويس==

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۷ ژانویهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۰۴:۰۶

عبدالرحمن بن سیابه کوفی بجلی از موالی و از شاگردان امام صادق علیه السلام بوده است. وی که به شغل بزّازی اشتغال داشته با صفت «بیاع سابری» نیز شناخته شده است. وی که دارای توثیق روشنی در متون رجالی شیعه نیست بر این عقیده بوده که درباره صفات خداوند نباید سخن گفت و تنها باید به آن چه امام صادق (علیه السلام) اعتقاد دارد ـ هرچه می خواهد باشد ـ ایمان داشت و وارد جزئیات مباحث نشد. برادر او عبدالله بن سیابه نیز از شاگردان امام صادق (علیه السلام) دانسته شده است. [۱]


پانويس

  1. معجم رجال الحدیث، آیت الله خویی، ج9، ص332 / مقالات الاسلامیین و اختلاف المصلین، ابوالحسن اشعری، ج1، ص111