حارث اعور: تفاوت بین نسخه‌ها
از دایره المعارف فرق اسلامی
| (یک نسخهٔ میانی توسط کاربر مشابهی که نشان داده نشده) | |||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | ابوزهیر حارث بن عبدالله بن کعب بن اسد خارفی هَمدانی کوفی از اصحاب [[امیرالمؤمنین علیه السلام]] است. وی که از اصحاب امیرالمؤمنین و [[امام مجتبی | + | ابوزهیر حارث بن عبدالله بن کعب بن اسد خارفی هَمدانی کوفی از اصحاب [[امیرالمؤمنین علیه السلام]] است. وی که از اصحاب امیرالمؤمنین و [[امام مجتبی]] علیهماالسلام و [[ابن مسعود]] بوده از بزرگان تابعین به حساب می آید. وی به ارادتمندی نسبت به حضرت امیر شهرت داشته است. سکونت او در [[کوفه]] بوده و گویا در علم فرائض (تقسیم بندی طبقات در ارث) داناترین مردم محسوب می شده است. وی در راه دوستی [[امیرالمؤمنین علیه السلام]]، هر رنج و تهمت و طعن و اذیت را تحمل می نماید به گونه ای که اکنون نیز در میان [[اهل سنت]] در توثیق وی شبهه هایی مطرح می شود. در سال 65 هجری قمری در [[کوفه]] وفات می یابد. |
| − | از زمره نوادگان وی می توان به شیخ بهاءالدین عاملی ـ معروف به شیخ بهایی ـ اشاره کرد. <ref> [[تهذیب | + | از زمره نوادگان وی می توان به [[شیخ بهاءالدین عاملی]] ـ معروف به [[شیخ بهایی]] ـ اشاره کرد. <ref> [[تهذیب الاحکام]]، [[جمال الدین مزی]]، ج5، ص244 / [[دائرة المعارف تشیع]]، ج6، ص11 / [[سیر اعلام النبلاء]]، [[محمد بن احمد ذهبی]]، ج5، ص168</ref> |
==پانويس== | ==پانويس== | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۳ ژوئیهٔ ۲۰۱۸، ساعت ۰۴:۵۴
ابوزهیر حارث بن عبدالله بن کعب بن اسد خارفی هَمدانی کوفی از اصحاب امیرالمؤمنین علیه السلام است. وی که از اصحاب امیرالمؤمنین و امام مجتبی علیهماالسلام و ابن مسعود بوده از بزرگان تابعین به حساب می آید. وی به ارادتمندی نسبت به حضرت امیر شهرت داشته است. سکونت او در کوفه بوده و گویا در علم فرائض (تقسیم بندی طبقات در ارث) داناترین مردم محسوب می شده است. وی در راه دوستی امیرالمؤمنین علیه السلام، هر رنج و تهمت و طعن و اذیت را تحمل می نماید به گونه ای که اکنون نیز در میان اهل سنت در توثیق وی شبهه هایی مطرح می شود. در سال 65 هجری قمری در کوفه وفات می یابد.
از زمره نوادگان وی می توان به شیخ بهاءالدین عاملی ـ معروف به شیخ بهایی ـ اشاره کرد. [۱]
پانويس
- ↑ تهذیب الاحکام، جمال الدین مزی، ج5، ص244 / دائرة المعارف تشیع، ج6، ص11 / سیر اعلام النبلاء، محمد بن احمد ذهبی، ج5، ص168
