عمربن عبدالعزیز: تفاوت بین نسخه‌ها
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | + | عمر بن عبدالعزیز بن مروان هشتمین خلیفه اموی می باشد. وی در سال 63 هجری قمری در [[مدینه]] به دنیا آمد و پس از [[سلیمان بن عبدالملک بن مروان]] در سال 99 هجری قمری به خلافت رسید. عمر تا زمان مرگ پدرش (85هـ. ق) در مدینه بود و در این سال به فرمان عبدالملک به [[دمشق]] رفته و داماد وی گردید. | |
| − | عمر از سال 87 حاکم [[حجاز]] شد لکن به اصرار حجاج بن | + | عمر از سال 87 حاکم [[حجاز]] شد لکن به اصرار [[حجاج بن یوسف]]، خلیفه، وی را از حجاز بازگرداند. علت این امر را چنین گزارش کرده اند که مردم [[عراق]] که از جور و ظلم حجاج به مدینه می گریختند، از جانب او پناه می یافتند. عمر در دوران خلافت خویش کشورگشایی نکرده و به اصلاح امور سرزمین های اسلامی پرداخت. |
از کارهای شایسته او آن بود که از سبّ [[امیرالمؤمنین علیه السلام]] که از دوره [[معاویة بن ابی سفیان]] در منابر رایج گردیده بود، جلوگیری نمود و فدک را به اولاد حضرت [[زهراعلیهاالسلام]] برگرداند و در اخذ خراج از اهل ذمه ترتیبات پسندیده ای روا داشت. عمر در سال 101 هجری قمری پس از بیست روز بیماری درگذشت. گفته اند که مروانی ها او را مسموم ساخته بودند. <ref> [[دائرة المعارف فارسی]]، [[غلامحسین مصاحب]]، ج 2، ص1772</ref> | از کارهای شایسته او آن بود که از سبّ [[امیرالمؤمنین علیه السلام]] که از دوره [[معاویة بن ابی سفیان]] در منابر رایج گردیده بود، جلوگیری نمود و فدک را به اولاد حضرت [[زهراعلیهاالسلام]] برگرداند و در اخذ خراج از اهل ذمه ترتیبات پسندیده ای روا داشت. عمر در سال 101 هجری قمری پس از بیست روز بیماری درگذشت. گفته اند که مروانی ها او را مسموم ساخته بودند. <ref> [[دائرة المعارف فارسی]]، [[غلامحسین مصاحب]]، ج 2، ص1772</ref> | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۰ ژوئیهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۰۰:۰۳
عمر بن عبدالعزیز بن مروان هشتمین خلیفه اموی می باشد. وی در سال 63 هجری قمری در مدینه به دنیا آمد و پس از سلیمان بن عبدالملک بن مروان در سال 99 هجری قمری به خلافت رسید. عمر تا زمان مرگ پدرش (85هـ. ق) در مدینه بود و در این سال به فرمان عبدالملک به دمشق رفته و داماد وی گردید.
عمر از سال 87 حاکم حجاز شد لکن به اصرار حجاج بن یوسف، خلیفه، وی را از حجاز بازگرداند. علت این امر را چنین گزارش کرده اند که مردم عراق که از جور و ظلم حجاج به مدینه می گریختند، از جانب او پناه می یافتند. عمر در دوران خلافت خویش کشورگشایی نکرده و به اصلاح امور سرزمین های اسلامی پرداخت.
از کارهای شایسته او آن بود که از سبّ امیرالمؤمنین علیه السلام که از دوره معاویة بن ابی سفیان در منابر رایج گردیده بود، جلوگیری نمود و فدک را به اولاد حضرت زهراعلیهاالسلام برگرداند و در اخذ خراج از اهل ذمه ترتیبات پسندیده ای روا داشت. عمر در سال 101 هجری قمری پس از بیست روز بیماری درگذشت. گفته اند که مروانی ها او را مسموم ساخته بودند. [۱]
پانويس
- ↑ دائرة المعارف فارسی، غلامحسین مصاحب، ج 2، ص1772
