رازیه: تفاوت بین نسخه‌ها

از دایره المعارف فرق اسلامی
پرش به: ناوبری، جستجو
جز رازیه» را محافظت کرد ([ویرایش=فقط مدیران] (بی‌پایان) [انتقال=فقط مدیران] (بی‌پایان)) [آبشاری])
 
(۲ نسخهٔ میانی توسط کاربر مشابهی که نشان داده نشده)
سطر ۱: سطر ۱:
همان [[حیدریه (از صوفیه)]].  
+
همان [[حیدریه (از صوفیه)|حیدریه]].  
  
ایشـان منسـوب بـه شیـخ حیــدر (پـدر [[شاه اسماعیل صفوی]] ) می باشند. <ref> [[زندگی شاه عباس اول]]، [[نصرالله فلسفی]]، ج3، ص890</ref>
+
ایشـان منسـوب بـه [[شیـخ حیــدر]] (پـدر [[شاه اسماعیل صفوی]] ) می باشند. <ref> [[زندگی شاه عباس اول]]، [[نصرالله فلسفی]]، ج3، ص890</ref>
  
رک: [[حیدریه (از صوفیه)]].  
+
[[نصرالله فلسفی]] در «[[زندگی شاه عباس اول]]» می نویسد: «از زمان شاه حیدر، پدر شاه اسماعیل دسته ای از شیعیان به نام حیدریه در برخی از ولایات [[آسیای صغیر]]، ظهور کردند که اعقاب ایشان تا یک قرن پیش نیز به همین نام یا به اسامی «رازیه»، «[[سبعیه (حیدریه)|سبعیه]]» و «[[بکتاشیه (بکتاشیه)|بکتاشیه]]» باقی بودند». <ref> [[زندگی شاه عباس اول]]، [[نصرالله فلسفی]]، ج3، ص890</ref>
  
[[نصرالله فلسفی]] در «[[زندگی شاه عباس اول]]» می نویسد: «از زمان شاه حیدر، پدر شاه اسماعیل دسته ای از شیعیان به نام [[حیدریه]] در برخی از ولایات [[آسیای صغیر]]، ظهور کردند که اعقاب ایشان تا یک قرن پیش نیز به همین نام یا به اسامی «[[رازیه]]»، «[[سبعیه]]» و «[[بکتاشیه]]» باقی بودند». <ref> [[زندگی شاه عباس اول]]، [[نصرالله فلسفی]]، ج3، ص890</ref>
+
رک: [[حیدریه (از صوفیه)|حیدریه]].  
 
+
[[ابن اثیر]] در [[اللباب فی تهذیب الانساب]]؛ رَاْسِبی را به فتح راء، سکون الف و کسر سین ضبط کرده است. <ref> [[اللباب فی تهذیب الانساب]]، [[ابن اثیر]]، ج2، ص6</ref>
+
  
 
== پانویس ==
 
== پانویس ==

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۹ مارس ۲۰۱۹، ساعت ۰۲:۰۳

همان حیدریه.

ایشـان منسـوب بـه شیـخ حیــدر (پـدر شاه اسماعیل صفوی ) می باشند. [۱]

نصرالله فلسفی در «زندگی شاه عباس اول» می نویسد: «از زمان شاه حیدر، پدر شاه اسماعیل دسته ای از شیعیان به نام حیدریه در برخی از ولایات آسیای صغیر، ظهور کردند که اعقاب ایشان تا یک قرن پیش نیز به همین نام یا به اسامی «رازیه»، «سبعیه» و «بکتاشیه» باقی بودند». [۲]

رک: حیدریه.

پانویس

  1. زندگی شاه عباس اول، نصرالله فلسفی، ج3، ص890
  2. زندگی شاه عباس اول، نصرالله فلسفی، ج3، ص890