ابوحاتم طیّب ضیاءالدین بن نورالدین یوسف: تفاوت بین نسخه‌ها

پس از وفات بیست وهشتمین داعی مطلق داودی (شیخ [[آدم صفی الدین]]) در ۱۰۳۰، [[عبدالطیب زکی الدین]]، فرزند بیست وهفتمین داعی، به عنوان بیست ونهمین داعی مطلق به ریاست دعوت جامعۀ طیّبی های داودی رسید، اما اندکی بعد [[شمس الدین علی]]، یکی از نوه‌های بیست وهشتمین داعی شیخ آدم صفی الدین، مرجعیت او را رد کرد، زیرا جانشینی را حق خود می‌دانست و حتی دعوای خود را بیهوده نزد جهانگیر امپراتور مغول نیز برد. ولی شمس الدین علی بر سر ادعای خود باقی ماند و در ۱۰۳۴ با پیروانش از جامعه طیّبی [[بهره‌های داودی]] جدا شد و درواقع مؤسس فرقه جدیدی از بهره‌های داودی گشت که، به نام او، [[علویه]] خوانده شده‌اند. بدین ترتیب، شمس الدین علی بن ابراهیم (متوفی ۱۰۴۶) بیست ونهمین داعی مطلق بهره‌های علوی شناخته شد، که از آن پس سلسلۀ داعیان مطلق خود را داشته‌اند.  [[بهرهای علیه]] در [[گجرات]] باقی ماندند. ایشان با بهره داوودیه ازدواج نمی کنند. در سال 1204 هجری قمری، گروه کوچکی از بُهره علیه جدا شدند و دورة اسلام را پایان یافته اعلام نمودند. ایشان به واسطه آن که همانند هندوها گوشتخواری نمی کنند به بهره [[ناگوشیه]]، معروفند.  امروزه، بهره‌های علوی(علیه) جماعتی کوچک و هشت هزار نفری هستند که در محدودۀ شهر [[بارودا]] در گجرات اقامت دارند. داعی فعلی آنان – که چهل و چهارمین داعی از سلسله داعیان مطلق آنان است– سیدنا ابوحاتم طیّب ضیاءالدین بن نورالدین یوسف نام دارد که در ۱۳۵۳ش/۱۹۷۴ به ریاست این فرقه از بهره‌های علوی رسید.<ref>[[دانشنامه جهان اسلام]]، [[بنیاد دائرة المعارف اسلامی]]، برگرفته از مقاله «طیبیه»، شماره۶۸۵۹.</ref>