ابوحاتم طیّب ضیاءالدین بن نورالدین یوسف

طیبی های علوی(علیه) پس از وفات بیست وهشتمین داعی مطلق داودی (شیخ آدم صفی الدین) در ۱۰۳۰، عبدالطیب زکی الدین، فرزند بیست وهفتمین داعی، به عنوان بیست ونهمین داعی مطلق به ریاست دعوت جامعۀ طیّبی های داودی رسید، اما اندکی بعد شمس الدین علی، یکی از نوه‌های بیست وهشتمین داعی شیخ آدم صفی الدین، مرجعیت او را رد کرد، زیرا جانشینی را حق خود می‌دانست و حتی دعوای خود را بیهوده نزد جهانگیر امپراتور مغول نیز برد. ولی شمس الدین علی بر سر ادعای خود باقی ماند و در ۱۰۳۴ با پیروانش از جامعه طیّبی بهره‌های داودی جدا شد و درواقع مؤسس فرقه جدیدی از بهره‌های داودی گشت که، به نام او، علویه خوانده شده‌اند. بدین ترتیب، شمس الدین علی بن ابراهیم (متوفی ۱۰۴۶) بیست ونهمین داعی مطلق بهره‌های علوی شناخته شد، که از آن پس سلسلۀ داعیان مطلق خود را داشته‌اند. بهرهای علیه در گجرات باقی ماندند. ایشان با بهره داوودیه ازدواج نمی کنند. در سال 1204 هجری قمری، گروه کوچکی از بُهره علیه جدا شدند و دورة اسلام را پایان یافته اعلام نمودند. ایشان به واسطه آن که همانند هندوها گوشتخواری نمی کنند به بهره ناگوشیه، معروفند. امروزه، بهره‌های علوی(علیه) جماعتی کوچک و هشت هزار نفری هستند که در محدودۀ شهر بارودا در گجرات اقامت دارند. داعی فعلی آنان – که چهل و چهارمین داعی از سلسله داعیان مطلق آنان است– سیدنا ابوحاتم طیّب ضیاءالدین بن نورالدین یوسف نام دارد که در ۱۳۵۳ش/۱۹۷۴ به ریاست این فرقه از بهره‌های علوی رسید.