جلالیه (از سهروردیه): تفاوت بین نسخه‌ها
| (۵ نسخهٔ میانی توسط کاربر مشابهی که نشان داده نشده) | |||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
همان [[جلالیان]]. | همان [[جلالیان]]. | ||
| − | [[دانشنامه جهان اسلام]] آن چه را [[آیت الله سید مهدی روحانی]] جلالیان نام نهاده، جلالیه نامیده، آن ها را شاخه ای از [[سهروردیه]] معرفی کرده و آن ها را طرفداران شریعت در طریقت سهروردیه دانسته و می نویسد: «آن ها به شریعت و اصول و عقاید اسلامی پای بندند. سلسله جلالیه در اصل به [[جلال الدین بخاری | + | [[دانشنامه جهان اسلام]] آن چه را [[آیت الله سید مهدی روحانی]] جلالیان نام نهاده، جلالیه نامیده، آن ها را شاخه ای از [[سهروردیه]] معرفی کرده و آن ها را طرفداران شریعت در طریقت سهروردیه دانسته و می نویسد: «آن ها به شریعت و اصول و عقاید اسلامی پای بندند. سلسله جلالیه در اصل به [[جلال الدین بخاری (میرسرخ)]] منسوب است. ایشان را [[بخاریه (جلالیان)|بخاریه]] نیز خوانده اند. اما برخی [[مخدوم جهانیان]] را بنیانگذار سلسله جلالیه یا [[جلالیه بخاریه]] دانسته اند. جلالیان به [[جلالی فقیر]] نیز شهرت دارند. . . این سلسله در [[هندوستان]] شهرت بسیاری داشته اند. . . سلسله جلالیه یا [[درویشان جلالی]] را می توان شاخه ای از [[اهل فتوّت (از جلالیه)|اهل فتوّت]] دانست که به تدریج به [[قلندریه (قلندریه)|قلندریه]] و بعد از آن نیز به [[خاکساریه جلالیه]] نزدیک شدند. » |
این دانشنامه به شاخه های کوچک تر جلالیه اشاره کرده و می نویسد: « جلالیان از اواخر قرن هشتم به شاخه های کوچک تر تقسیم شدند. از گروه های کوچک تر این سلسله می توان به [[چیهالتان]] به معنای چهل آبدان اشاره کرد. » این دانشنامه هم چنین به ویژگی های جلالیان اشاره کرده و از زمره آن ها این امور را برمی شمرد: بیشتر اوقات خود را در سیاحت می گذرانند. ریاضت های صوفیانه را قبول ندارند. به نماز و روزه و سایر عبادات اهمیت چندانی نمی دهند. [که این با آنچه در ابتدا به عنوان طرفداری شریعت نوشته شده است سازگار نمی باشد] بنگ و مسکرات بسیار مصرف می کنند. سالی یک بار از خانه های مردم گدایی می کنند. نکاح و جمع کردن مال را خوب نمی دانند. مشایخ آنان در بامداد وضو می گیرند رو به قبله می نشینند و نام بزرگان سلسله خود را ذکر می کنند و به این کار طاعت می گویند. <ref> [[دانشنامه جهان اسلام]]، ج10، ص498</ref> | این دانشنامه به شاخه های کوچک تر جلالیه اشاره کرده و می نویسد: « جلالیان از اواخر قرن هشتم به شاخه های کوچک تر تقسیم شدند. از گروه های کوچک تر این سلسله می توان به [[چیهالتان]] به معنای چهل آبدان اشاره کرد. » این دانشنامه هم چنین به ویژگی های جلالیان اشاره کرده و از زمره آن ها این امور را برمی شمرد: بیشتر اوقات خود را در سیاحت می گذرانند. ریاضت های صوفیانه را قبول ندارند. به نماز و روزه و سایر عبادات اهمیت چندانی نمی دهند. [که این با آنچه در ابتدا به عنوان طرفداری شریعت نوشته شده است سازگار نمی باشد] بنگ و مسکرات بسیار مصرف می کنند. سالی یک بار از خانه های مردم گدایی می کنند. نکاح و جمع کردن مال را خوب نمی دانند. مشایخ آنان در بامداد وضو می گیرند رو به قبله می نشینند و نام بزرگان سلسله خود را ذکر می کنند و به این کار طاعت می گویند. <ref> [[دانشنامه جهان اسلام]]، ج10، ص498</ref> | ||
== پانویس == | == پانویس == | ||
نسخهٔ کنونی تا ۳۱ ژانویهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۰۱:۳۴
همان جلالیان.
دانشنامه جهان اسلام آن چه را آیت الله سید مهدی روحانی جلالیان نام نهاده، جلالیه نامیده، آن ها را شاخه ای از سهروردیه معرفی کرده و آن ها را طرفداران شریعت در طریقت سهروردیه دانسته و می نویسد: «آن ها به شریعت و اصول و عقاید اسلامی پای بندند. سلسله جلالیه در اصل به جلال الدین بخاری (میرسرخ) منسوب است. ایشان را بخاریه نیز خوانده اند. اما برخی مخدوم جهانیان را بنیانگذار سلسله جلالیه یا جلالیه بخاریه دانسته اند. جلالیان به جلالی فقیر نیز شهرت دارند. . . این سلسله در هندوستان شهرت بسیاری داشته اند. . . سلسله جلالیه یا درویشان جلالی را می توان شاخه ای از اهل فتوّت دانست که به تدریج به قلندریه و بعد از آن نیز به خاکساریه جلالیه نزدیک شدند. »
این دانشنامه به شاخه های کوچک تر جلالیه اشاره کرده و می نویسد: « جلالیان از اواخر قرن هشتم به شاخه های کوچک تر تقسیم شدند. از گروه های کوچک تر این سلسله می توان به چیهالتان به معنای چهل آبدان اشاره کرد. » این دانشنامه هم چنین به ویژگی های جلالیان اشاره کرده و از زمره آن ها این امور را برمی شمرد: بیشتر اوقات خود را در سیاحت می گذرانند. ریاضت های صوفیانه را قبول ندارند. به نماز و روزه و سایر عبادات اهمیت چندانی نمی دهند. [که این با آنچه در ابتدا به عنوان طرفداری شریعت نوشته شده است سازگار نمی باشد] بنگ و مسکرات بسیار مصرف می کنند. سالی یک بار از خانه های مردم گدایی می کنند. نکاح و جمع کردن مال را خوب نمی دانند. مشایخ آنان در بامداد وضو می گیرند رو به قبله می نشینند و نام بزرگان سلسله خود را ذکر می کنند و به این کار طاعت می گویند. [۱]
پانویس
- ↑ دانشنامه جهان اسلام، ج10، ص498
