بهدینانیه: تفاوت بین نسخه‌ها
از دایره المعارف فرق اسلامی
| (یک نسخهٔ میانی توسط کاربر مشابهی که نشان داده نشده) | |||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | از [[ثنویه (از قدریه)]]. | + | از [[ثنویه (از قدریه)|ثنویه ]]. |
| − | [[محمد جواد مشکور]] به نقل از امارة بهدینان درباره این فرقه می نویسد: «بهدینانیه فرقه هایی هستند که در [[کردستان عراق]] و [[کردستان|ایران]] زندگی می کنند و دارای عقاید مذهبی ثنوی اسرارآمیزی هستند که آمیخته با عقاید اسلامی است و خود را بهدین یعنی صاحب دین خوب می نامند. آنان مانند زرتشتیان و ادیان ایرانی پیش از اسلام قائل به دو اصل هرمزد و اهریمن اند و به عبادت اجرام سماوی مانند آفتاب و ماه و ستارگان و ابر و رعد و برق نیز می پردازند ولی ظاهراً خود را مسلمان معرفی می کنند. [[یزیدیه]] نیز از جمله این فرق به شمار می روند. » <ref> [[فرهنگ فِرَق اسلامی]]، [[محمد جواد مشکور]]، ص108</ref> | + | [[محمد جواد مشکور]] به نقل از امارة بهدینان درباره این فرقه می نویسد: «بهدینانیه فرقه هایی هستند که در [[کردستان عراق]] و [[کردستان|ایران]] زندگی می کنند و دارای عقاید مذهبی ثنوی اسرارآمیزی هستند که آمیخته با عقاید اسلامی است و خود را بهدین یعنی صاحب دین خوب می نامند. آنان مانند زرتشتیان و ادیان ایرانی پیش از اسلام قائل به دو اصل هرمزد و اهریمن اند و به عبادت اجرام سماوی مانند آفتاب و ماه و ستارگان و ابر و رعد و برق نیز می پردازند ولی ظاهراً خود را مسلمان معرفی می کنند. [[یزیدیه (از غلاة)|یزیدیه]] نیز از جمله این فرق به شمار می روند. » <ref> [[فرهنگ فِرَق اسلامی]]، [[محمد جواد مشکور]]، ص108</ref> |
== پانویس == | == پانویس == | ||
نسخهٔ کنونی تا ۳۰ ژانویهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۰۴:۱۵
از ثنویه .
محمد جواد مشکور به نقل از امارة بهدینان درباره این فرقه می نویسد: «بهدینانیه فرقه هایی هستند که در کردستان عراق و ایران زندگی می کنند و دارای عقاید مذهبی ثنوی اسرارآمیزی هستند که آمیخته با عقاید اسلامی است و خود را بهدین یعنی صاحب دین خوب می نامند. آنان مانند زرتشتیان و ادیان ایرانی پیش از اسلام قائل به دو اصل هرمزد و اهریمن اند و به عبادت اجرام سماوی مانند آفتاب و ماه و ستارگان و ابر و رعد و برق نیز می پردازند ولی ظاهراً خود را مسلمان معرفی می کنند. یزیدیه نیز از جمله این فرق به شمار می روند. » [۱]
پانویس
- ↑ فرهنگ فِرَق اسلامی، محمد جواد مشکور، ص108
