بهدینانیه: تفاوت بین نسخه‌ها

از دایره المعارف فرق اسلامی
پرش به: ناوبری، جستجو
 
(۲ نسخهٔ میانی توسط کاربر مشابهی که نشان داده نشده)
سطر ۱: سطر ۱:
  
از [[ثنویه (از قدریه)]].  
+
از [[ثنویه (از قدریه)|ثنویه ]].  
  
[[محمد جواد مشکور]] به نقل از امارة بهدینان درباره این فرقه می نویسد: «بهدینانیه فرقه هایی هستند که در [[کردستان عراق]] و [[کردستان|ایران]] زندگی می کنند و دارای عقاید مذهبی [[ثنوی]] اسرارآمیزی هستند که آمیخته با عقاید اسلامی است و خود را بهدین یعنی صاحب دین خوب می نامند. آنان مانند [[زرتشت]] یان و ادیان ایرانی پیش از اسلام قائل به دو اصل هرمزد و اهریمن اند و به عبادت اجرام سماوی مانند آفتاب و ماه و ستارگان و ابر و رعد و برق نیز می پردازند ولی ظاهراً خود را مسلمان معرفی می کنند. [[یزیدیه]] نیز از جمله این فرق به شمار می روند. » <ref> [[فرهنگ فِرَق اسلامی]]، [[محمد جواد مشکور]]، ص108</ref>
+
[[محمد جواد مشکور]] به نقل از امارة بهدینان درباره این فرقه می نویسد: «بهدینانیه فرقه هایی هستند که در [[کردستان عراق]] و [[کردستان|ایران]] زندگی می کنند و دارای عقاید مذهبی ثنوی اسرارآمیزی هستند که آمیخته با عقاید اسلامی است و خود را بهدین یعنی صاحب دین خوب می نامند. آنان مانند زرتشتیان و ادیان ایرانی پیش از اسلام قائل به دو اصل هرمزد و اهریمن اند و به عبادت اجرام سماوی مانند آفتاب و ماه و ستارگان و ابر و رعد و برق نیز می پردازند ولی ظاهراً خود را مسلمان معرفی می کنند. [[یزیدیه (از غلاة)|یزیدیه]] نیز از جمله این فرق به شمار می روند. » <ref> [[فرهنگ فِرَق اسلامی]]، [[محمد جواد مشکور]]، ص108</ref>
  
 
== پانویس ==
 
== پانویس ==

نسخهٔ کنونی تا ‏۳۰ ژانویهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۰۴:۱۵

از ثنویه .

محمد جواد مشکور به نقل از امارة بهدینان درباره این فرقه می نویسد: «بهدینانیه فرقه هایی هستند که در کردستان عراق و ایران زندگی می کنند و دارای عقاید مذهبی ثنوی اسرارآمیزی هستند که آمیخته با عقاید اسلامی است و خود را بهدین یعنی صاحب دین خوب می نامند. آنان مانند زرتشتیان و ادیان ایرانی پیش از اسلام قائل به دو اصل هرمزد و اهریمن اند و به عبادت اجرام سماوی مانند آفتاب و ماه و ستارگان و ابر و رعد و برق نیز می پردازند ولی ظاهراً خود را مسلمان معرفی می کنند. یزیدیه نیز از جمله این فرق به شمار می روند. » [۱]

پانویس

  1. فرهنگ فِرَق اسلامی، محمد جواد مشکور، ص108