عبدالله بکری: تفاوت بین نسخه‌ها

ابوعبید عبدالله بن عبدالعزیز بن محمد بن ایوب بَکری [[آندلس]] ی، از بزرگ ترین جغرافی دانان قرن پنجم هجری قمری است. خانواده وی مدتی امیرنشین کوچکی را در منطقه [[آندلس]] تأسیس کرد که از سال‌های آغازین قرن پنجم تا 456 هجری قمری دوام داشته است. وی که تمام عمر خویش را در [[شبه جزیره ایبری]] ([[اسپانیا]] و [[پرتغال]] ) سپری کرده، عمدتاًً شاگرد مورّخ مشهور ابن حیان (م: 468هـ. ق) و جغرافی دان مشهور عذری (م: 478هـ. ق) محسوب مي‌شود. وی مدت زیادی ساکن [[اشبیلیه]] بود و در اواخر عمر به [[قرطبه]] بازگشت نموده و در سال 487 یا 496هجری قمری در همان شهر و در سنین پیری وفات یافته است. شهرت وی معلول دو کتاب « [[المغرب فی ذکر بلاد افریقیة و المغرب|المسالک و الممالک]] » و «معجم ما استعجم» مي‌باشد. [[المغرب فی ذکر بلاد افریقیة و المغرب|المسالک و الممالک]] هنوز به طور کامل چاپ نشده و تنها بخش‌هایی از آن به چاپ رسیده است. این کتاب از منابع عمده جغرافیای [[آفریقا]] به حساب مي‌آید. [[عبدالله بکری]] را با صفت ذوالوزارتین نیز مورد اشاره قرار داده اند. وی در شعرسرایی نیز تبحّر داشته است. <ref> [[الاعلام قاموس التراجم]]، [[خیرالدین زرکلی]]، ج4، ص98 / [[دانشنامه جهان اسلام]]، ج3، ص666 / [[سیر اعلام النبلاء]]، [[محمد بن احمد ذهبی]]، ج14، ص129</ref>