عبدالله بکری

ابوعبید عبدالله بن عبدالعزیز بن محمد بن ایوب بَکری آندلسی، از بزرگ ترین جغرافی دانان قرن پنجم هجری قمری است. خانواده وی مدتی امیرنشین کوچکی را در منطقه آندلس تأسیس کرد که از سال‌های آغازین قرن پنجم تا 456 هجری قمری دوام داشته است. وی که تمام عمر خویش را در شبه جزیره ایبری (اسپانیا و پرتغال ) سپری کرده، عمدتاًً شاگرد مورّخ مشهور ابن حیان (م: 468هـ. ق) و جغرافی دان مشهور عذری (م: 478هـ. ق) محسوب می شود. وی مدت زیادی ساکن اشبیلیه بود و در اواخر عمر به قرطبه بازگشت نموده و در سال 487 یا 496هجری قمری در همان شهر و در سنین پیری وفات یافته است. شهرت وی معلول دو کتاب « المسالک و الممالک » و «معجم ما استعجم» می باشد. المسالک و الممالک هنوز به طور کامل چاپ نشده و تنها بخش‌هایی از آن به چاپ رسیده است. این کتاب از منابع عمده جغرافیای آفریقا به حساب می آید. عبدالله بکری را با صفت ذوالوزارتین نیز مورد اشاره قرار داده اند. وی در شعرسرایی نیز تبحّر داشته است.