محی الدین ابن عربی

ابوعبدالله محی الدین محمد بن علی بن محمد بن عربی حاتمی معروف به شیخ اکبر از بزرگ ترین اندیشمندان و صوفیان جهان اسلام است. وی را برای این که از دانشمند دیگری که نام ابن العربی دارد (ابوبکر بن العربی م: 543هـ. ق) متمایز باشد، ابن عربی (بدون الف و لام) می نامند. ابن عربی در سال 560 هجری قمری در شهر مُرسیه در جنوب شرقی آندلس چشم به جهان گشود. نسب وی به حاتم طایی می رسید و پدرش از مردان برجسته آن شهر و از دوستان ابن رشد (م: 595هـ. ق) محسوب می شده است. ابن عربی در سال 580 هجری قمری به طریقت عرفان وارد شده و تا سی و پنج سالگی در اشبیلیه به سر برد. پس از آن که وی به سفرهای متعددی می رود، نهایتاً در سال 620 هجری قمری در دمشق مقیم می گردد و این شهر را تا پایان عمر خویش جز برای سفری کوتاه به حلب ترک نمی کند. دوره زندگی ابن عربی در دمشق دوران شکوفایی و آفرینش فکری و روحی وی به شمار می آید. ابن عربی در این شهر مورد احترام حاکمان بوده است. وی در سال 638 هجری قمری در سن 78 سالگی درگذشت. در میان شاگردان برجسته او، باید از صدرالدین قونوی یاد کرد که گویا مادرش همسر ابن عربی بوده است. وی را می توان پرکارترین عارف و صوفی مسلمان و از پرکارترین مؤلفان سراسر تاریخ جهان اسلام به شمار آورد. ابن عربی به گفته خود 290 کتاب تألیف کرده که بسیاری از آن ها منتشر شده است. فصوص الحکم و فتوحات مکیة از مهمترین منابع عرفان اسلامی است.