بلالیه

از غلاة.

شیخ طوسی در کتاب الغیبة توقیعی را از ناحیه مقدسه امام (علیه السلام) نقل می کند که آن را محمد بن عمر صیمری از کسی که به تدین او اطمینان داشته روایت کرده است. در این روایت با تکذیب و لعن شلمغانی، از حسن شریعی، نمیری، هلالی و بلالی نیز با عنوان نظائر شلمغانی یاد شده است. متن روایت مقداری مضطرب و دارای نسخه بدل های متفاوت است. ظاهراً عنوان شریعی، نمیری، هلالی و بلالی، در این روایت به معنای پیروان ابومحمد حسن شریعی، محمد بن نصیر نمیری، ابوجعفر احمد بن هلال عبرتایی و ابوطاهر محمد بن علی بن بلال می باشد. عباس اقبال با استفاده از همین متن، از فرقه ای با عنوان بلالیه از غلاة شیعه یاد کرده است. با این حساب بلالیه پیروان ابوطاهر محمد بن علی بن بلال بوده اند. وی از اصحاب امام عسکری (علیه السلام) بوده و بعد از حضرت عسکری (علیه السلام) وکالت و نیابت محمد بن عثمان عمری را نپذیرفته و خود داعیه وکالت امام زمان را داشته است.