عبدالحمید عثمانی

عبدالحمید عثمانی نام دو تن از سلاطین عثمانی است: عبدالحمید اول (1137ـ1203ق) پسر سلطان احمد سوم و برادر و جانشین مصطفی سوم می باشد. مقارن رسیدن او به سلطنت، عثمانی و روسیه در جنگ بودند. از وقایع دیگر زمان وی، جنگ هایی بین ایران و عثمانی است. اگرچه عبدالحمید فرمانروایی مقتدر نبود، مردی نیک خواه بود، اختیارات وسیعی به وزرای اعظم خود در اداره امور کشور داد و خود به تقویت دولت مرکزی بر ضد شورشیان داخلی پرداخت. در زمان عبدالحمید، کتابخانه ها و مدارس تأسیس شد. پس از او سلطان سلیم به سلطنت رسید.

عبدالحمید دوم ملقب به غازی (1842ـ1918میلادی)، پسر سلطان عبدالمجید و برادر و جانشین سلطان مراد است. در 1876 جوانان ترک، به رهبری مدحت پاشا، سلطان مراد را از سلطنت خلع کردند و عبدالحمید به جای او نشست. برای جلوگیری از مداخلات دولت های مقتدر اروپایی به همکاری مدحت پاشا، یک کنفرانس بین المللی در استانبول ترتیب داد و در روز افتتاح آن (23 دسامبر1876</ref> بر طبق یک خط همایون (فرمان) نخستین قانون اساسی عثمانی را که در آن نظام پارلمان دو مجلسی پیش بینی شده بود، اعلام کرد. در سلطنت او، عثمانی گرفتار دو جنگ ـ یکی با روسیه و دیگری با یونان ـ گردید. عبدالحمید برای حفظ باقیمانده امپراطوری خود، با آلمان ها از در دوستی درآمد. صاحب منصبان آلمانی سازمان ارتش عثمانی را تجدید کردند و در عثمانی امتیازاتی به دست آوردند. عبدالحمید به سبب نقشی که در کشتار ارامنه داشت به سلطان سرخ معروف گردید. عاقبت به سبب استبداد وی، جوانان ترک در 1908 شورش و او را وادار به اجرای قانون اساسی سال 1876 کردند. در 1909 عبدالحمید خلع شد، و برادرش سلطان محمد به جایش نشست.