ابوالجارود زیاد بن المنذر

زیاد بن منذر (یا زیاد بن ابی زیاد) ثقفی از رجال سیاسی و مذهبی نیمه اول قرن دوم هجری قمری است. وی که از صحابه امام جعفر صادق و امام محمد باقر علیهماالسلام دانسته شده، گویا به سبب عدم پای بندی به تقیه از ناحیه امام باقر علیه السلام طرد شده است. شاید به همین سبب وی به زید بن علی گرایش یافته است. لقب سرحوب که به معنای «شیطان کور ساکن دریا» می باشد گویا در همین مورد و به واسطه همین تمرّد، از ناحیه امام بر ابی الجارود اطلاق شده است. به همین سبب جارودیه را سرحوبیه نیز نامیده اند. گفته شده است که وی معتقد بوده است امامت در فرزندان فاطمه زهرا علیهاالسلام موجود است اما پس از حسنین علیهماالسلام نص قطع گردیده است. وی همچنین بر این عقیده بوده که هرکدام از فرزندان زهرا علیهاالسلام مردم را به سوی خود بخواند، امام مفترض الطاعة می باشد. وی از ابوبکر و عمر تبری می جسته و شرط امامت هر یک از فرزندان زهرا علیهاالسلام را خروج و قیام می دانسته است. برخی مرگ وی را همراه با زید بن علی و در عرصه خروج زید می دانند. برخی آن را در سال‌های 150 الی 160هجری قمری و به طور طبیعی ضبط کرده اند.