کامرون

از دایره المعارف فرق اسلامی
پرش به: ناوبری، جستجو

جمهوری کامِرون الگو:انگلیسی، الگو:به فرانسوی کشوری است در غرب آفریقا و پایتخت آن یائونده است. جمعیت این کشور ۲۲ میلیون پانصد هزار نفر است و زبان‌های رسمی آن فرانسوی و انگلیسی است. واحد پول این کشور فرانک آفریقای مرکزی است.

یائونده پایتخت کشور، ۱ میلیون و ۱۵۵ هزار نفر جمعیت دارد؛ بزرگ‌ترین شهر کامرون اما دوالا با دو میلیون و چهارصد هزار نفر جمعیت است. در کامرون در حدود ۲۰۰ گروه زبانی مختلف زندگی می‌کنند.

کامرون در سال ۱۸۸۴ مستعمره آلمان شد. پس از جنگ جهانی اول منطقه کامرون میان فرانسه و بریتانیا تقسیم شد. بخش تحت کنترل فرانسه در تاریخ یکم ژانویه ۱۹۶۰ از مستقل شده و جمهوری کامرون نام گرفت و بخش جنوبی که در کنترل بریتانیا بود در سال ۱۹۶۱ به جمهوری کامرون پیوست.

کامرون در مقایسه با دیگر کشورهای آفریقایی از ثبات اقتصادی و اجتماعی نسبی برخوردار است. این امر باعث شده تا کشاورزی، راهسازی، راه آهن، و صنایع بزرگ نفت و چوب پیشرفت داشته باشد. با این وجود بخش بزرگی از شهروندان این کشور هم‌چنان در فقر به‌سر می‌برند.

قدرت در این کشور از سال ۱۹۸۲ در دست پل بیا، رئیس‌جمهوری تمامیت‌خواه کشور است که با حزب جنبش دموکراتیک خلق خود حکومت می‌کند.

تاریخچه

نخستین ساکنان کامرون، از اهالی قبیلهٔ بانتو بوده‌اند، پس از آن در سدهٔ ۱۸ و ۱۹ میلادی قبایل عمدتاً مسلمان فولانی در کامرون ساکن شدند. در سال ۱۸۸۴ کامرون توانست از چنگال استعمار آلمان رها شود. ولی پس از جنگ جهانی اول، اتحادیهٔ ملل سرپرستی ۸۰٪ از خاک کامرون را به فرانسه و ۲۰٪ همسایه با مرز نیجریه را به بریتانیا واگذار کرد.

در ۱۸۸۴، آلمان کامرون را تحت‌الحمایهٔ خود اعلام کرد. پس از جنگ جهانی اول، این کشور بین بریتانیا و فرانسه تقسیم شد. کامرون فرانسوی در ۱۹۶۰ استقلال یافت. به دنبال همه پرسی در ۱۹۶۱ قسمت شمالی کامرون بریتانیا با نیجریه ادغام شد؛ قسمت جنوبی با سرزمین فرانسوی سابق حکومتی فدرال تشکیل داد. در ۱۹۷۲ کشوری واحد جایگزین فدراسیون شد. در ۱۹۹۲ زمانی که انتخابات چند حزبی برگزار گردید، کثرت گرایی سیاسی مجدداً فعال شد.

در سال ۱۹۴۶ و تاسیس سازمان ملل متحد، کامرون تحت تولیت این سازمان دارای خودگردانی داخلی شد. در میان سال‌های ۱۹۵۵ تا ۱۹۵۸ کامرون عرصهٔ درگیری‌های خونین برای بدست آوردن استقلال کامل از فرانسه بود، رهبری جنبش استقلال طلبانهٔ کامرون را، جان فونچا از حزب دموکراتیک ملی کامرون بر دوش داشت. سرانجام پس از نزدیک به یک دهه خشونت و خونزیزی، در ۱ ژانویهٔ ۱۹۶۰ کامرون از فرانسه اعلام استقلال کرد و احمدو آهیجو در ۲۰ مه ۱۹۷۲ به عنوان نخستین رئیس جمهور کامرون برگزیده شد. هم اکنون روز ۲۰ مه در کامرون به عنوان «روز جمهوری» شناخته می‌شود و پس از احمدو آهیجو در سال ۱۹۸۲ پُل بیا بر جای او نشست.

در ژوئن ۲۰۰۰، بانک جهانی با اختصاص ۳٫۷ میلیارد دلار به کامرون به منظور احداث خط لولهٔ نفت از چاد به میادین نفتی کامرون واقع در سواحل غربی این کشور موافقت کرد. در اوت ۲۰۰۶، کامرون و نیجریه بر سر مالکیت شبه جزیرهٔ نفت خیز باکاسی با یکدیگر اختلاف پیدا کردند که این مشکل توسط دادگاه داوری بین‌المللی با اعلام رای رعایت تساوی طرفین در تملک شبه جزیرهٔ باکاسی پایان یافت. در حال حاضر نیز کامرون اختلافاتی مرزی با چاد بر سر سهم هر کدام بر دریاچهٔ چاد دارد. در ۶ نوامبر ۱۹۸۲، پُل بیا به عنوان رئیس جمهور و در ۸ دسامبر ۲۰۰۴ نیز افرائیم اینونی به سمت نخست وزیر کامرون انتخاب شدند.

منابع

الگو:ویکی‌سفر الگو:ویکی‌انبار-رده الگو:پانویس الگو:کشورهای آفریقا الگو:اعضای اتحادیه کشورهای همسود الگو:مناطق انگلیسی‌زبان الگو:مستعمره‌های پیشین آلمان الگو:سازمان‌های اطلاعاتی جهان الگو:یکاهای پول آفریقا