عمریه (از اباضیه)

از اِباضیه.

ایشان پیروان عیسی بن عمیر می باشند.

دائرة المعارف بزرگ اسلامی می نویسد: «در نیمه اول سده 2 هجری قمری در شمال آفریقا، فرقه عمریه توسط عیسی بن عمیر تأسیس شد که بر خلاف دیگرِ اباضیان، مذهب خود را به ابن مسعود منتسب می کردند و حتی در مورد قرآن، مصحف او را اساس می دانستند.

این دائرةالمعارف همچنین در جای دیگری می نویسد: «این گروه که حُسینیه هم خوانده شده اند، پیروان ابوزیاد احمد بن حسین (یا حسن) طرابلسی بودند. وی گویا تألیفات بسیاری داشته است. حسینیه خیلی زود با گروه موسوم به عمریه یکی شدند، یا به عبارت دیگر عمریه با حسینیه درآمیختند. عمریه قبل از حسینیه هم بودند و مذهب خود را به عبدالله بن مسعود نامی نسبت می دادند، ولی در واقع پیروان عیسی بن عمیر بودند. اینان منکر امامت عبدالوهاب رستمی بودند. حسینیه سنت و اجماع را رد می کردند و عذاب قبر را منکر بودند. بعضی دیگر از عقاید منسوب به حسینیه ـ عمریه اینهاست: شرک تنها با انکار خدا محقق می شود؛ حب، رضا، دوستی و دشمنی افعال خدا هستند نه صفات او؛ زنا مباح است؛ رسول خدا علامتی دارد که با آن شناخته می شود؛ برتری عقلا به تکلیف و استطاعت است نه به عقلشان؛ خوف و رجا برای اهل بهشت هم هست».