عبدوسیه

ابوبکر عبدالله بن ابی عبدالله مالکی در کتابی که در مورد تراجم علماء قیروان «قیروان: شهری در آفریقا که در زمان ورود مسلمانان به آفریقا شهری به آن بزرگی در محدوده آفریقا موجود نبوده است. گویا این شهر بعدها متروک شده است. نوشته، اشاره می کند: «سحنون یکی از علماء قیروان بود و دو شاگرد مبرز داشت، یکی پسرش محمد بن سحنون و دیگر ابن عبدوس. اصحاب سحنون در مسأله استثناء در ایمان اختلاف کردند و به پیروی از این دو نفر، دو جمعیت به نام عبدوسیه، پیروان ابن عبدوس و سحنونیه یا محمدیه پیروان محمد بن سحنون پیدا شدند، عبدوسیه می گفتند مؤمن نمی تواند بگوید که من در نزد خدا نیز مؤمن هستم زیرا که نمی دانیم حال ما با ایمان ختم می شود یا نه و به همین سبب عبدوسیه را شکوکیه نیز می خوانند. در مقابل، سحنونیه می گفتند مؤمن می تواند چنین حکمی درباره خود بکند». (ریاض النفوس، مالکی، ص362</ref>

آیت الله سید مهدی روحانی در دست نوشته های خود این مطلب را از ابوبکر بن ابی عبد الله مالکی در کتابی که در تراجم علمای قیروان نوشته، ص362» نقل می کند. درحالی که در کتاب مذکور که با نام ریاض النفوس تألیف عبدالله بن ابی عبدالله محمد بن عبدالله مالکی در دو جلد به همراه یک جلد فهرست چاپ شده، به چنین مطالبی برنمی خوریم. وی ترجمه کاملی از سحنون، محمد بن سحنون و ابن عبدوس به دست داده ولی اشاره ای به اختلافات ایشان نمی کند و در ذیل ترجمه ابن عبدوس می نویسد: «وی می گفت اگر من نمی توانستم از سحنون سؤال کنم از محمد بن سحنون سؤال می کردم». وی تنها یک جا می نویسد: «در وقتی که بین اصحاب سحنون در مسئله ایمان اختلاف واقع شده بود کسی درب منزل ابن عبدوس را کوبید و...» (ریاض النفوس، مالکی، ج1، صفحات 459 و 461</ref>