حیدریه (پیروان ملا حیدر علی شیروانی): تفاوت بین نسخه‌ها
از دایره المعارف فرق اسلامی
| (یک نسخهٔ میانی توسط کاربر مشابهی که نشان داده نشده) | |||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | ایشان پیروان ملا حیدر علی بن ملا میرزا | + | ایشان پیروان [[ملا حیدر علی بن ملا میرزا شیروانی]] می باشند. |
وی که در مذهب [[تشیع]] سخت متعصب بوده، آراء و عقاید مخصوصی داشته است. | وی که در مذهب [[تشیع]] سخت متعصب بوده، آراء و عقاید مخصوصی داشته است. | ||
| سطر ۶: | سطر ۶: | ||
او غیر [[امامیه]] را نجس، و روزه روز دوشنبه را اگرچه مصادف با روز عید غدیر باشد مکروه یا حرام می دانسته است. ملا حیدر، همانند دیگر علمای [[حلب]] اجتهاد را واجب عینی می دانسته است. در ترجمه او آورده اند که گاهی افرادی از [[اهل سنت]] را مهمان می کرده و در حال غفلت، با چاقو به او حمله کرده و با نهایت زجر آنان را به قتل می رسانده است. | او غیر [[امامیه]] را نجس، و روزه روز دوشنبه را اگرچه مصادف با روز عید غدیر باشد مکروه یا حرام می دانسته است. ملا حیدر، همانند دیگر علمای [[حلب]] اجتهاد را واجب عینی می دانسته است. در ترجمه او آورده اند که گاهی افرادی از [[اهل سنت]] را مهمان می کرده و در حال غفلت، با چاقو به او حمله کرده و با نهایت زجر آنان را به قتل می رسانده است. | ||
| − | + | حیدریه که منسوب به او می باشند، برای آن که به وسیله مال حلال افطار کنند، از مغازه و یا منازل [[اهل سنت]] چیزی سرقت می کرده و با آن افطار می نمودند. <ref>[[تتمیم امل الآمل]]، [[عبدالنبی قزوینی]]، ص138</ref> | |
== پانویس == | == پانویس == | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۳ ژانویهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۰۴:۲۴
ایشان پیروان ملا حیدر علی بن ملا میرزا شیروانی می باشند.
وی که در مذهب تشیع سخت متعصب بوده، آراء و عقاید مخصوصی داشته است.
او غیر امامیه را نجس، و روزه روز دوشنبه را اگرچه مصادف با روز عید غدیر باشد مکروه یا حرام می دانسته است. ملا حیدر، همانند دیگر علمای حلب اجتهاد را واجب عینی می دانسته است. در ترجمه او آورده اند که گاهی افرادی از اهل سنت را مهمان می کرده و در حال غفلت، با چاقو به او حمله کرده و با نهایت زجر آنان را به قتل می رسانده است.
حیدریه که منسوب به او می باشند، برای آن که به وسیله مال حلال افطار کنند، از مغازه و یا منازل اهل سنت چیزی سرقت می کرده و با آن افطار می نمودند. [۱]
پانویس
- ↑ تتمیم امل الآمل، عبدالنبی قزوینی، ص138
