الموت: تفاوت بین نسخه‌ها
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
'''اَلَموت''' نام منطقه ای در استان قزوین است که خود متشکل از دو بخش [[الموت غربی]] و [[الموت شرقی]] در [[رشته‌کوه‌های البرز]]، واقع در شمال شرقی یکی از بخش‌های [[شهرستان قزوین]] در [[استان قزوین]]، جنوب [[مازندران]] و [[گیلان]]، باختر [[طالقان]] و خاور [[رودبار زیتون]] قرار دارد.<ref>اطلس گیتاشناسی استانهای ایران، تهران: ۱۳۸۳ خ.</ref> عمده شهرت این منطقه به علت وجود دو دژ [[دژ الموت|الموت]] و [[دژ لمسر|لمبسر]] در آن است. | '''اَلَموت''' نام منطقه ای در استان قزوین است که خود متشکل از دو بخش [[الموت غربی]] و [[الموت شرقی]] در [[رشته‌کوه‌های البرز]]، واقع در شمال شرقی یکی از بخش‌های [[شهرستان قزوین]] در [[استان قزوین]]، جنوب [[مازندران]] و [[گیلان]]، باختر [[طالقان]] و خاور [[رودبار زیتون]] قرار دارد.<ref>اطلس گیتاشناسی استانهای ایران، تهران: ۱۳۸۳ خ.</ref> عمده شهرت این منطقه به علت وجود دو دژ [[دژ الموت|الموت]] و [[دژ لمسر|لمبسر]] در آن است. | ||
== نام == | == نام == | ||
| − | |||
این منطقه چنانچه [[حمدالله مستوفی]] در [[نزهةالقلوب]] نوشته تا قرن هفتم هجری با عنوان رودبار معرفی می‌شد تا این که با آمدن [[حسن صباح]] به آن جا و رواج فرقه [[اسماعیلیه]] و فعالیت خداوندان الموت، نوشته شد رودبارالموت و خوانده شد الموت. | این منطقه چنانچه [[حمدالله مستوفی]] در [[نزهةالقلوب]] نوشته تا قرن هفتم هجری با عنوان رودبار معرفی می‌شد تا این که با آمدن [[حسن صباح]] به آن جا و رواج فرقه [[اسماعیلیه]] و فعالیت خداوندان الموت، نوشته شد رودبارالموت و خوانده شد الموت. | ||
| سطر ۳۱: | سطر ۲۴: | ||
زبان این مردم مراغی، تاتی و بقولی [[دیلمی]] است. زبان رایج در کوهستان جنوب [[گیلان]] که گستره منطقه کوهستانی [[اشکور]] تا علی‌آباد منجیل و از شمال تا سراوان [[رشت]] و شمال [[قزوین]] و کوههای غرب مازندران را در بر می‌گیرد. گاه زبان تاتی یا دیلمی با زبان [[تالشی]] اشتباه گرفته می‌شود. {{مدرک}} | زبان این مردم مراغی، تاتی و بقولی [[دیلمی]] است. زبان رایج در کوهستان جنوب [[گیلان]] که گستره منطقه کوهستانی [[اشکور]] تا علی‌آباد منجیل و از شمال تا سراوان [[رشت]] و شمال [[قزوین]] و کوههای غرب مازندران را در بر می‌گیرد. گاه زبان تاتی یا دیلمی با زبان [[تالشی]] اشتباه گرفته می‌شود. {{مدرک}} | ||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
== پانویس == | == پانویس == | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
== منابع == | == منابع == | ||
| سطر ۵۶: | سطر ۳۲: | ||
* قصه‌های مردم رودبار و الموت. گردآوری [[یوسف علیخانی]] و افشین نادری. جلد اول. پروژه فرهنگی تاریخ الموت. به سرپرستی دکتر حمیده چوبک | * قصه‌های مردم رودبار و الموت. گردآوری [[یوسف علیخانی]] و افشین نادری. جلد اول. پروژه فرهنگی تاریخ الموت. به سرپرستی دکتر حمیده چوبک | ||
| − | |||
| − | |||
[[رده:افسانه‌های قرون وسطی]] | [[رده:افسانه‌های قرون وسطی]] | ||
نسخهٔ ۲۱ دسامبر ۲۰۱۵، ساعت ۰۵:۲۲
اَلَموت نام منطقه ای در استان قزوین است که خود متشکل از دو بخش الموت غربی و الموت شرقی در رشته‌کوه‌های البرز، واقع در شمال شرقی یکی از بخش‌های شهرستان قزوین در استان قزوین، جنوب مازندران و گیلان، باختر طالقان و خاور رودبار زیتون قرار دارد.[۱] عمده شهرت این منطقه به علت وجود دو دژ الموت و لمبسر در آن است.
نام
این منطقه چنانچه حمدالله مستوفی در نزهةالقلوب نوشته تا قرن هفتم هجری با عنوان رودبار معرفی می‌شد تا این که با آمدن حسن صباح به آن جا و رواج فرقه اسماعیلیه و فعالیت خداوندان الموت، نوشته شد رودبارالموت و خوانده شد الموت.
الموت کلمه‌ای است مرکب از دو واژه «آله» و «اموت». نویسنده برهان قاطع این کلمه را به فتح الف و لام بر وزن «جبروت» می‌داند و می‌نویسد: الگو:گفتاورد بزرگ «نام قلعه‌ای است مشهور که مابین قزوین و گیلان واقع است و آن را به سبب ارتفاعی که دارد آله آموت گفتندی یعنی عقاب آشیان چه «اله» عقاب و «آموت» آشیان باشد.» الگو:پایان گفتاورد بزرگ برخی نیز آموت را چنانچه در گویش تاتی مردم الموت وجود دارد، به معنای آموخت گرفته‌اند و از آن به این تعریف رسیده‌اند: عقاب دست آموز.
عده‌ای هم اشاره به این می‌کنند که بن مایه کلمه الموت، ارموت، ارمود، امروت، اربو و امبرود (نوعی گلابی) است و از آنجا که در گویش تاتی گاهی «ر» به «ل» تبدیل می‌شود مثل «برگ» (بلگ)، پس الموت همان ارموت است که «ر» به «ل» تبدیل شده‌است. محققان بر این نکته متفق‌القولند که الموت نام مصطلح منطقه کوهستانی شمال قزوین و جایی است که خداوندان الموت، قلعه‌های تاریخی این منطقه را مقر و پایگاه تبلیغ آیین اسماعیلیه قرار داده بودند. این منطقه در طول تاریخ از «رودبار» به «رودبار و الموت» تغییر کلمه پیدا کرده‌است، پس از مدتی «رودبار الموت» به بخشی گفته شد که قلعه حسن صباح (در گازرخان) در آن قرار دارد و «رودبار محمدزمان خانی» یا «خشکه رودبار» به منطقه‌ای که قلعه لمسر (لمبه سر یا لمه در یا لمبسر) در آن جاست اما در آخرین تقسیمات کشوری منطقه‌ای که قلعهٔ گازرخان (قلعه نظامی حسن صباح) در آن است رودبار الموت شرقی و منطقه‌ای که قلعه لمبسر (قلعه سیاسی و زندان حسن صباح) در آن است رودبار الموت غربی خوانده می‌شود.[۲]
الموت در تقسیمات جغرافیایی
منطقه بزرگ الموت در تقسیمات جغرافیایی کشوری اخیر ایران به دو منطقه الموت شرقی و الموت غربی تقسیم شده‌است. رودبارالموت شامل دو بخش می‌شود که عبارت‌اند از:
- بخش الموت شرقی به مرکزیت معلم‌کلایه
- بخش الموت غربی به مرکزیت رازمیان
رودبار الموت شرقی از شمال به دهستان‌های دو هزار و سه هزار تنکابن، از شرق به قله شاه البرز و طالقان، از جنوب به آبیک و از غرب به رودبار الموت غربی محدود می‌شود. رودبار الموت غربی نیز از شمال به مرز استانهای مازندران و گیلان از شرق به الموت شرقی و از جنوب به شهرستان قزوین محدود می‌شود.
مردم
بنابر سرشماری مرکز آمار ایران، جمعیت بخش رودبار الموت قزوین در سال ۱۳۸۵ برابر با ۱۲۸۸۶ نفر بوده‌است[۳].
زبان این مردم مراغی، تاتی و بقولی دیلمی است. زبان رایج در کوهستان جنوب گیلان که گستره منطقه کوهستانی اشکور تا علی‌آباد منجیل و از شمال تا سراوان رشت و شمال قزوین و کوههای غرب مازندران را در بر می‌گیرد. گاه زبان تاتی یا دیلمی با زبان تالشی اشتباه گرفته می‌شود. الگو:مدرک
پانویس
منابع
- قصه‌های مردم رودبار و الموت. گردآوری یوسف علیخانی و افشین نادری. جلد اول. پروژه فرهنگی تاریخ الموت. به سرپرستی دکتر حمیده چوبک
