عراقی

پشمینه پوشان می نویسد: «صوفیان را به اعتبار روش های وصول به حق در دسته های بزرگ تر به «انفسی»ها و «آفاقی»ها و « خراسانیان » یا رجال خراسان و عراقیان تقسیم کرده اند. صوفیان عراق اغلب متمایل به ریاضت و ترک دنیا بودند، در صوفیان خراسان وجد و عشق غلبه داشت. صوفیان عراق برای وصول به حق، برای خدا اسماء معینی فرض می کردند و هر اسمی را مقامی معنوی برای سلوک می انگاشتند. لذا علاوه بر زهد و عبادتِ فرض، به انجام نوافل یعنی عبادات غیر واجب نیز می پرداختند. انجام مستحبّات، کم خوابی، کم گویی، عزلت و ترک دنیا و نعمت های آن را پیشه ساختند و اکثر در ریاضت و خلوت و چله نشینی روزگار می گذراندند و قائل به کشف و کرامت بودند. طریقت های متکی بر این اصول را «متشبت به اسماء» هم نامیده اند».