ابوبکر ابهری
اَبوبَکْر عبدالله بن طاهر بن حارث طائی اَبْهَری، زاهد، عارف و عالم بزرگ قرن چهارم هجری قمری است. نسب او به حاتم طایی می رسد. وی در ابهر زاده شد، از بزرگان ناحیه جبال (عراقی عجم) بود و با یوسف بن حسین رازی (م: 304ق)، شیخ ری و قهستان، و مظفر قرمیسینی صحبت داشت و از آن دو تعلیم گرفت. ابهری با صوفیان بغداد هم ارتباط داشته، چنانکه از شبلی روایت حدیث کرده و با جنید و ابراهیم خواص صحبت داشته است. بسیاری از بزرگان صوفیه ایران هم از صحبت وی بهره گرفته اند. وفات وی در سال 330 هجری قمری در ابهر اتفاق افتاد و مزار او هنوز در آن ناحیه باقی است.
کتاب یا نوشته ای به ابهری نسبت داده نشده، اما سخنان عارفانۀ او که متضمن تعلیمات و آراء اوست، در بسیاری از تذکره ها آمده است. وی رعایت احکام و اصول شرع را لازمة طریق تصوف می داند. از وی دربارۀ رستگاری، علم، یقین، حقیقت و مقام معلم، علما، یقین، حقیقت و مقام معلم، علما، صالحان، عارفان، اهل شوق و مقربین سخنانی نقل شده است. [۱]
پانويس
- ↑ دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ج5، ص240
