بُهره علیه

از بهره داوودیه.

در سال 1034 هجری قمری، فردی به نام علی بن ابراهیم مقام بیست و نهمین داعی مطلق که عبدالطیب زکی الدین نام داشت را مردود اعلام کرده و خود و پیروانش بهریه علیه نامیده شدند. بهرهای علیه در گجرات باقی ماندند. ایشان با بهره داوودیه ازدواج نمی کنند. در سال 1204 هجری قمری، گروه کوچکی از بُهره علیه جدا شدند و دورة اسلام را پایان یافته اعلام نمودند. ایشان به واسطه آن که همانند هندوها گوشتخواری نمی کنند به بهره ناگوشیه، معروفند.

رک: بُهره ناکوشیه، علیه، داوودیه (از بهره اسماعیلیه).