ابن العبری

ابوالفرج یوحنّا مارغریغوریوس بن تاج الدین اَهرون بن توما مَلَطی (623ـ685ق) سر اسقف و دانشمند برجسته یعقوبی بوده است. وی در ملطیه ارمنستان کوچک به دنیا آمد. یوحنا نزد پدر و چند تن از دانشمندان ملطیه به تحصیل علوم و از جمله پزشکی پرداخت و زبان و ادبیات سریانی و عربی و یونانی را نیز فرا گرفت. ابن العبری مدتی نیز در غاری نزدیک شهر، گوشه نشینی اختیار کرد و آوازه ای یافت. اما ترک عزلت کرد و به طرابلس رفت و در 644 هجری قمری در عین جوانی به اسقفی گماشته شد. در اواخر 650 هجری قمری ابن العبری مأمور اسقف نشین حلب شد. وی سپس به مقام مَفریانی (سر اسقف) مشرق که به امور مسیحیان یعقوبی بین النهرین و غرب ایران رسیدگی مي‌کرد، منصوب شد. او تا پایان عمر بیش از بیست سال در این سمت ماند. ابن العبری در اوقات فراغت خود از مطالعه و تألیف و تدریس باز نمی ایستاد. وی سرانجام در مراغه درگذشت. کوشش ابن العبری در زمینه تاریخ مهم ترین بخش فعالیت او شمرده شده است.