ابن جوزی

ابوالفرج، جمال الدین عبدالرحمن بن علی بن محمد بن علی جوزی قرشی بغدادی. وی در حوالی سال 511 هجری قمری به دنیا آمده است. مورخ، واعظ، مفسر و فقیه حنبلی قرن ششم هجری قمری است.

وی که بیشتر به عنوان واعظ شناخته شده، شاگردان زیادی تربیت کرده چنان که از محضر اساتید بسیاری نیز بهره برده است. وی که از اهل بیت بسیار ستایش کرده است، از شخصیت های ممتاز حنبلیان در روزگار خود محسوب می شود. وی به شدت با تصوف مخالف است و چندان به تشیع خوشبین نیست. شخصیت علمی و مذهبی ابن جوزی چنان که القاب مبالغه آمیزی نظیر شیخ العراق و امام الآفاق را برای وی به ارمغان آورده، موجب تشییع جنازه باشکوه وی نیز بوده است. و چه بسا همین امر موجب نقد آثار وی نیز شده باشد. کتاب معروف « المنتظم فی تاریخ الملوک و الامم » و « تلبیس ابلیس » از مهمترین آثار وی و از معروف ترین آثار تاریخی است که در باب ملل و نحل نیز مورد استفاده واقع می شود. شایان ذکر است دو فرزند ابن جوزی، با نام های یوسف بن جمال الدین بن جوزی که مصاحب وی بوده و به دست هولاکوخان کشته می شود و علی بن جمال الدین بن جوزی (551 ـ630هـ. ق) نیز در تراجم اهل سنت دارای جایگاه قابل قبولی می باشند.

ابن جوزی در سال 597 هجری قمری وفات کرده است.