واقفه (زیدیه)

همان زیدیه.

احمد بن یحیی بن مرتضی که خود از ائمه زیدیه است، می نویسد: «پس از شهادت حسین بن علی (علیه السلام) گروهی مدعی شدند که امام (علیه السلام)، مردم را به بیعت با علی بن حسین (علیه السلام) دعوت نکرد. پس ما وقوف می کنیم تا ببینیم کدام یک از فرزندان حسن و حسین (علیهماالسلام) که ولادت، زهد، علم، ورع، شجاعت، عدالت و کرمش صحیح است، قیام به سیف می کند. هر که چنین بود، هم او امام است. ایشان پس از شهادت سیدالشهداء (علیه السلام)، 60 سال مکث کردند تا زید بن علی قیام کرد. این گروه که زیدیه واقفه نامیده می شوند، همان زیدیه اند.»

مدرسی طباطبایی در مکتب در فرایند تکامل پس از طرح قیام زیدیه می نویسد: «از طرف دیگر دو دستگی و اختلاف میان دو شاخه حسنی و حسینی عترت پیامبر صلی الله علیه و آله موجب شد که برخی از شیعیان در تشخیص امام دچار تردید شده و بگویند که گرچه احقّیت آل علی (علیهماالسلام) در تصدی ریاست جامعه اسلامی مسلم است ولی چون اکنون در میان خود آنان اختلاف افتاده است، تشخیص امام حق میسّر نیست. باید صبر کرد که آنان بر سر تعیین بزرگ خاندان اتفاق نظر پیدا کنند. امامت حقِّ کسی خواهد بود که اعضاء خاندان پیامبر او را به اجماع به عنوان رئیس خاندان بپذیرند». وی مرجع خود را کتاب الغیبة نوشته نعمانی معرفی می کند.