نورعلیشاهیه

از صوفیه نعمت اللهیه.

مدرسی چهاردهی در سلسله های صوفیه ایران به مرگ رحمت علی شاه (جانشین مست علی شاه) ملقب به نائب صدر در سال 1278هجری قمری اشاره کرده و می نویسد: «بعد از رحمت علی شاه، حاجی محمدکاظم تنباکو فروش اصفهانی (سعادت علی شاه) مدعی جانشینی گردید و از طرفی دیگر حاج آقا محمد (منورعلی شاه) عموی رحمت، مدعی جانشینی برادرزاده خود شد.

وی سپس به مرگ منور در سال 1301 هجری قمری اشاره کرده و می نویسد: « معصوم علی شاه (مؤلف کتاب طرائق الحقائق ) تحت تربیت منور بود و مدعی جانشینی منور گردید. بعد از درگذشت منور، فرزندش حاج علی آقا (وفا علی شاه) بر مسند قطبیت جالس گردید. وی در سال 1336هجری قمری فوت کرد و در کربلا مدفون گردید.»

وی در ادامه به اختلاف دوره وفا علی شاه اشاره کرده و از عبد علی شاه یاد می کند که در زمان وفا، ادعای قطب بودن داشته است. مدرسی چهاردهی سپس به دوره قطبیت صادق علی شاه و پس از او به دوره ریاست عبدالحسین ذوالریاستین ملقب به مونس علی شاه (که پسر وفاعلی شاه بوده است) اشاره کرده است. مونس طرفدار مشروطه بوده است پس از مونس دکتر جواد نوربخش کرمانی (نورعلی شاه ثانی) مدعی جانشینی قطبیت می گردد. علاوه بر او مهرعلی یزدان شریف (راننده شرکت واحد) حاج سیدعلی فردوس (منصورعلی شاه) و حدود ده نفر دیگر مدعی قطبیت شدند. مدرسی چهاردهی پس از آن سلسله دکتر نوربخش را تحت عنوان سلسله نعمت اللهیه نورعلی شاهی معرفی کرده است.