هُجومیه

از بُهره داوودیه.

محمدسعید بهمن پور در اسماعیلیه از گذشته تا حال می نویسد: «در زمان داعی سی و سوم پیرخان شجاع الدین (م1065هـ.ق) انشعاب دیگری هرچند موقت در بین داوودی ها حادث شد. شخصی به نام احمد که از نزدیکان و کارگزاران پیرخان بود، در قضیه ای که ظاهراً بی تقصیر بود، به شدت مورد توبیخ و تحقیر واقع شد و در نتیجه ادعا کرد که پیرخان به علت اشتباه در تصمیم گیری از صلاحیت ساقط شده و باید اختیاراتش به مأذون وی منتقل گردد. احمد که نتوانست حمایت اسماعیل، مأذون و جانشین آینده پیرخان را در ادعای خود جلب کند، از داوودیه بُرید و فرقه هُجومیه را ایجاد کرد. این گـروه در زمـان اسماعیل بدارالـدین (م1085هـ. ق) داعی سی و چهـارم، که فضایـل اخلاقی زیادی برایش نقل شده، دوباره به فرقه پیوست و داعی آنان، لطیف بهایی خود را در اختیار مأذون گذاشت و به عنوان شیخ برگزیده شد.