احمد بن عمر بن محمد خوارزمی
از دایره المعارف فرق اسلامی
ابوالجنّاب احمد بن عمر بن محمد خوارزمی خیوقی، صوفی بزرگ قرن ششم و هفتم هجری قمری است. وی که به لقب نجم الکبراء موصوف شده است، با نام نجم الدین کبری شناخته مي‌شود. تاریخ تولد وی معلوم نیست ولی وی اهل خیوق که از روستاهای خوارزم است، مي‌باشد. وی در فقه بر مذهب شافعیه بوده است. وی در تفسیر نیز دستی داشته و در این باب تفسیری بر طریقت صوفیه به رشته تحریر درآورده است. به شیخ نجم الدین، کرامات بسیاری نسبت مي‌دهند. وی منصب امامت خراسان را نیز عهده دار بوده است. در حمله قوم مغول به ایران پس از فرار سلطان محمد خوارزم شاه، وی به همراه اصحاب خویش در خوارزم ـ که محل اقامت او بوده ـ به جنگ مهاجمین مي‌رود و در همین نزاع، به قتل رسیده و کشته مي‌شود. وفات وی در سال 618 هجری قمری در خوارزم بوده است. [۱]
پانويس
- ↑ الاعلام قاموس التراجم، خیرالدین زرکلی، ج1، ص185 / سیر اعلام النبلاء، محمد بن احمد ذهبی، ج16، ص128 / طبقات الصوفیه، مناوی، ج2، ص370 / نفحات الانس، عبدالرحمان جامی، ص422 / الوافی بالوفیات، صلاح الدین صفدی، ج7، ص263
