حُسینیه (از زیدیه قائل به امامت حسن بن قاسم)
از زیدیه.
ایشان می گویند: «حسن بن قاسم بن علی بن عبدالله بن محمد بن قاسم بن ابراهیم بن اسماعیل بن ابراهیم بن الحسن بن الحسن بن علی علیهماالسلام، زنده است و نمرده و نمی میرد تا این که زمین را پر از عدل و داد کند».
شایان ذکر است حسن بن قاسم در سال 404هجری قمری کشته شد. [۱]
در اینجا دو نکته جای تأمل دارد: نخست آن که بسیار بعید است سرسلسله فرقه ای، حسن نام داشته باشد و آن فرقه حسینیه خوانده شود؛ و دوم آن که احتمال دارد ایشان همان حُسینیه (از زیدیه) بوده باشند که علاوه بر عقاید پیش گفته، به مهدویت حسن بن قاسم قائل بوده اند.
نشوان حمیری در کتاب الحور العین، پس از معرفی حسن بن قاسم و ذکر مطالبی که در متن آورده شد، می نویسد: «ویقولون فی الحسین هذا: انه. . . » از این عبارت روشن می شود که حسن در متن کتاب تصحیف است و صحیح همان حسین بن قاسم است. نشوان حمیری در ادامه می نویسند: ایشان معتقدند حسین بن قاسم از رسول الله افضل است و هرکس چنین عقیده ای نداشته باشد، کافر است. این گروه به دو فرقه تقسیم شدند. یک گروه می گفتند حسین بن قاسم همواره پنهانی به دیدار آن ها می رود و گروه دوم می گفتند: وی غیبت کرده و تا وقت ظهور مخفی خواهد بود. [۲]
پانویس
- ↑ الحور العین، نشوان حمیری، ص156
- ↑ الحور العین، نشوان حمیری، ص157
