ارفاض

همان رافضه.

ابن بطوطه این کلمه را بر ساکنین شهر صور اطلاق کرده و آورده است: «سکنة آن محل از ارفاض می باشند».

آنچه از اطلاق کلمة رافضه در میان اهل سنت، مسلماً اراده می شود امامیه است، به خصوص که می دانیم در قرن هشتم هجری قمری ساکنین صور از امامیه بوده اند.

ابن بطوطه در ادامه می گوید: «شخصی وضو گرفت، در حالی که اول پای خود و سپس صورت خود را شست؛ ضمن آن که بدون مضمضه و استنشاق، تنها قسمتی از سر خود را مسح نمود. من به او ایراد گرفتم. او جواب داد: ابتدای هر بنایی از اساس آن است».

و این در حالی است که نزد امامیه اولاً شستن پا در وضو جایز نیست و ثانیاً ترتیب در اجزاء وضو لازم است و باید مسح پا در انتهای وضو واقع شود. بنابراین ممکن است مراد ابن بطوطه از ارفاض، کسان دیگری باشد.

رک: رافضه.