میانه
میانه یکی از شهرهای استان آذربایجان شرقی و مرکز شهرستان میانه است. این شهر در جنوب شرق استان قرار دارد و به عنوان دروازهٔ آذربایجان شناخته می‌شود و۲۰ کیلومترمربع وسعت دارد . میانه در سال ۱۳۹۰ خورشیدی جمعیتی بالغ بر ۹۵٬۵۰۵ نفر داشته ودر ۶ ماه فصل کاری جمعیت شهر به بیش از ۱۲۵۰۰۰ نفر می رسد و به‌عنوان چهارمین شهر پرجمعیت استان پس از تبریز، مراغه و مرند محسوب می‌شود.[۱] نام قدیم این شهر میانج بوده‌است.
ارتفاع میانه از سطح دریا ۱۱۰۰ متر است و مهم‌ترین و معروف‌ترین محصول کشاورزی آن، سورگوم جارویی استکه برای تهیهٔ جاروی سنتی، نیزه‌دان برای ماکیان و علوفه برای دام مورداستفاده قرار می‌گیرد. از دیگر محصولات کشاورزی میانه می‌توان به برنج، گوجه‌فرنگی و خیار اشاره نمود که در شهرهای مختلف ایران توزیع می‌شود.
محتویات
پیشینه
شهر میانه از سوابق تاریخی درخشانی برخوردار است. این مطلب از میان نوشته‌های کتاب البلدان ابن یعقوب و بلاذری واصطخری ودر موردآبادی و عمران و کشاورزی این سامان مطالب بسیاری نوشته‌اند. بنا به نوشتهٔ حمدالله مستوفی این شهر در اثر حملهٔ مغول یکبار به طور کلی نابود شد ودر دوره‌های بعدی روبه آبادانی نهاده است.
پیشینه و سابقه تاریخی شهر میانه به ده‌ها سال قبل از میلاد مسیح باز می‌گردد و بعضی نوشته‌ها سابقهٔ تاریخی میانه را تا ۷۲۰ سال پیش از میلاد نیز نقل می‌کنند. وجود کتیبه‌های آشوری و اورارتویی در بعضی مناطق آذربایجان و کشف آثار باستانی و مجسمه‌های سفالین در شهر میانه، قدمت تاریخی آن را به دوره‌های پیش از تشکیل دولت ماد می‌رساند. در پی حفاری‌هایی که در سال ۱۳۵۲ شمسی در یکی از قریه‌های اطراف میانه به‌نام آرموداق انجام گرفت یک مجسمه سفالین مربوط به دوره ساسانیان کشف شد. این تندیس توسط رئیس اداره باستان‌شناسی وقت به موزه باستان‌شناسی تبریز منتقل گردید. در کتابهای تاریخی و سفرنامه‌های جهانگردان نام این شهرستان را میانج ثبت کرده‌اند. چون این شهرستان به نوشته برخی، پیش از میلاد مسیح در خط مرزی دو سرزمین ماد و پارت قرار گرفته بود و هم اکنون نیز در وسط مراغه و تبریز قرار دارد و مانند زیاویه یک مثلث در میان آنها جای گرفته است و یا اینکه چون بین دو شهر زنجان و تبریز واقع گردیده این نام را انتخاب کرده‌اند. با این حال شهرستان میانه در قرنهای هفتم و هشتم هجری علاوه بر میانج نام دیگری چون " گرمرود " داشته و در برخی از کتابهای آن زمان برای شناسایی آن از هر دو نام (گرمرود و میانه) استفاده شده است
آثار باستانی
از آثار باستانی میانه می‌توان به مسجد سنگی ترک، پل دختر، پل میانه، قلعهٔ دختر، شهر سوختهٔ کاغذکنان، کاروانسرای جمال‌آباد و بقعهٔ امامزاده اسماعیل و قلعه نجفقلی خان اشاره کرد.
پانویس
منابع
- کتاب شهرستان میانه تألیف مهندس محمدصادق نائبی، تهران، اردیبهشت ۱۳۸۴، انتشارات جهان جام جم
- کتاب مشاهیر و مفاخر میانه تألیف مهندس محمد صادق نائبی، تهران، انتشارات پینار، ۱۳۸۷
- کتاب مشاهیر و مفاخر میانه تألیف مهندس محمد صادق نائبی، تهران، انتشارات پینار، ۱۳۸۷
