گلگیت

گِلگِت از شهرهای پاکستان و مرکز منطقه گلگت-بَلتستان است.

گلگت بیش از ۲۰۰ هزار نفر جمعیت دارد و بلندی آن از سطح دریا ۱۵۰۰ متر است.

این شهر در دوران باستان سارگین نام داشت و بعداً گِلِت نامیده شد که مردم محل هنوز از این نام استفاده می‌کنند. شهر گلگت به همراه شهرهای اسکاردو، اسکولی پایگاه های اصلی کوهنوردان به کوهستان‌های قراقروم و قله‌های هیمالیا به‌شمار می‌آید.

شهر گلگت در دره‌ای نسبتاً تنگ قرار دارد و کنار رودخانه است و بازاری کوچک هم آنجا موجود است. این منطقه دارای چندین رودخانه، پانزده دریاچه و پنج چشمه آب گرم است. آب این چشمه‌ها برای تن‌درستی و بهداشت مفید تلقی می‌شود.

محصولات مهم آن میوه‌های خشک (از قبیل کشمش) است و چرم حیوانات و پشم گوسفندان هم در این منطقه بدست می‌آید.

تاریخچه

در پی کشمکش گروه‌های مختلف در جامو و کشمیر، ناصرالدین محمدغازی خان حکومت شیعی خاندان فارسی‌زبان چَک را، که در حدود گلگت ساکن بودند، در ۹۵۸ بنیان نهاد که تا اواخر سده دهم برقرار بود.

در دوره دوگره‌ها، جامو و کشمیر به چهار قسمت اداری (کشمیر، پونچ، گلگت و لداخ) تقسیم شد.

در ۱۳۲۷ خورشیدی/۱۹۴۸ مردم بلتستان و گلگت خواستار استقلال مناطق خود از هند و الحاق به پاکستان شدند. در ۲ اردیبهشت ۱۳۲۷/ ۲۱ آوریل ۱۹۴۸، شورای امنیت قطعنامه‌ای تصویب کرد که به موجب آن، به هند اجازه داده شد نیروهایش را در منطقه نگه دارد و دبیر کل سازمان ملل نیز اجازه یافت یک مجری همه پرسی به عنوان کارگزار ایالت جامو و کشمیر تعیین کند.

از مناطق مھم گلگت سلطنت نگر دارای اھمیت ویژہ ای در تاریخ برخوردار است۔ در جنگ آزادی گلگت بلتستان فرماندھی افرادی چون کرنل احسان و بابر باعث موفقیت و حصول این منطقہ شد۔

این منطقہ دارای سنگھای قیمتی ھم ھست۔ سمایر [نگر]، شگر[بلتستان]، از مناطق مشھور از منابع معدن در این ایالت بہ شمار می روند۔

منابع

مهمند، انور، مردم ناحیه شمالی پاکستان باختری. در مجله «هلال». آذر ۱۳۴۸ - شماره ۹۵.

الگو:پانویس