ابودلف عجلی: تفاوت بین نسخه‌ها

قاسم بن عیسی بن ادریس بن معقل عجلی کرجی از امرای برجسته عصر اول عباسی است که در شعر و ادب و موسیقی و نیز جنگاوری و بخشندگی پرآوازه است. از زندگی عیسی پسر ادریس و پدر ابودلف اطلاع چندانی در دست نیست. و همچنین خبری از ایام رشد و تحصیل ابودلف تا روزگار خلافت [[هارون الرشید]] در دست نیست. در این زمان وی جوانی بیش نبود که خلیفه او را عامل جبال کرد و به موجب همین روایت تا پایان عمر در این شغل ماند. ابودلف پس از مرگ هارون و آغاز نزاع میان امین و [[مأمون عباسی|مأمون]]، به طرفداری از امین برخاست و در 195 هجری قمری به دستور او همراه با علی بن عیسی بن ماهان به پیکار طاهر بن حسین رفت. چون ابن ماهان کشته شد، ابودلف به [[همدان]] بازگشت. طاهر به استمالت او برخاست و به بیعت با مأمونش خواند. ابودلف که بیعت امین را در گردن داشت، از شکستن آن ابا کرد، ولی پذیرفت که بی طرفی اختیار کند. طاهر به همین بسنده کرد و ابودلف به کرج رفت و همان جا اقامت گزید. چون [[مأمون عباسی|مأمون]] به [[ری]] رسید، ابودلف را نزد خویش فراخواند ابودلف نزد [[مأمون عباسی|مأمون]] رفت و امان یافت و نیکویی ها دید. ابودلف بعدها به دربار [[معتصم عباسی]] رفت و از فرماندهان برجسته سپاه [[معتصم عباسی|معتصم]] به سپهسالاری افشین در پیکار با [[بابکیه  1|بابک خرّم دین]] بود. پس از پایان جنگ، افشین ابودلف را گرفت تا به قتلش رساند، خبر به [[معتصم عباسی|معتصم]] رسید و قاضی احمد بن ابی دؤاد را که از نزدیکان او و ابودلف بود بی درنگ برای نجات ابودلف نزد افشین فرستاد و ابن ابی دؤاد با تهدید افشین، او را رهانید و به نزد خلیفه برد. گفته اند مرگ وی در [[بغداد]] پس از یک بیماری شدید در 225 تا 226 هجری قمری بود. ابودلف از بخشندگان و شجاعان معروف عرب بود و به این دو صفت در ادب عرب به او مثل مي‌زدند. در باب مذهب ابودلف گفته اند که شیعی و اهل غلو بود و چون یکی از فرزندانش مخالفت و عداوت آشکار کرد، او را دشنام ها داد و براند. اما بخش عمده ای از شهرت ابودلف به سبب شهری است به نام کرج یا کره که آن را آباد ساخت و [[کرج ابودلف]] و نیز به طور مطلق « [[بلد]] » نام گرفت و ابودلف را به همین سبب، کرجی خوانده اند. ابودلف در شعر و ادب نیز مهارت داشت. <ref> [[دائرة المعارف بزرگ اسلامی]]، ج5، ص463</ref>