آرتالیس والاها: تفاوت بین نسخه‌ها
| سطر ۴: | سطر ۴: | ||
ایشان گروهی از [[بهره های داوودی]] می باشند. | ایشان گروهی از [[بهره های داوودی]] می باشند. | ||
| − | [[دائرة المعارف بزرگ اسلامی]] درباره تشکیل ایشان می نویسد: «در 1315 هجری قمری انشعاب دیگری در جماعت | + | [[دائرة المعارف بزرگ اسلامی]] درباره تشکیل ایشان می نویسد: «در 1315 هجری قمری انشعاب دیگری در جماعت بهره های داوودی پدیدار گشت. در آن سال شخصی به نام [[عبدالحسین جیواجی]]، در [[نگپور]] ادعا کرد که با امام غایب [[اسماعیلیان طیبی]] ارتباط دارد و امام او را به عنوان حجت خویش برگزیده که مقامی عالی تر از داعی مطلق است. عبدالحسین پیروانی در میان بهره های داوودی پیدا کرد که به نام محل اقامتشان در نگپور به [[مهدی باغ والاها]] شهرت یافتند. بعدها گروه کوچک تری از مهدی باغ والاها معتقد شدند که دور کشف در تاریخ اسماعیلیان مستعلوی ـ طیبی آغاز شده است و از این رو، دیگر رعایت فرایض و احکام شرعی الزامی نیست. این [[بهره]] های اسماعیلی به [[اتباع ملک وکیل]] یا آرتالیس والاها معروف شدند. جماعت بسیار کوچکی از مهدی باغ والاها هنوز در نگپور پایگاه دارند و از رهبران خودشان متابعت می کنند. » <ref> [[دائرة المعارف بزرگ اسلامی]]، ج13، ص164</ref> |
رک: [[اتباع ملک وکیل]]. | رک: [[اتباع ملک وکیل]]. | ||
== پانویس == | == پانویس == | ||
نسخهٔ ۲۷ ژانویهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۰۶:۱۸
از بهره.
ایشان گروهی از بهره های داوودی می باشند.
دائرة المعارف بزرگ اسلامی درباره تشکیل ایشان می نویسد: «در 1315 هجری قمری انشعاب دیگری در جماعت بهره های داوودی پدیدار گشت. در آن سال شخصی به نام عبدالحسین جیواجی، در نگپور ادعا کرد که با امام غایب اسماعیلیان طیبی ارتباط دارد و امام او را به عنوان حجت خویش برگزیده که مقامی عالی تر از داعی مطلق است. عبدالحسین پیروانی در میان بهره های داوودی پیدا کرد که به نام محل اقامتشان در نگپور به مهدی باغ والاها شهرت یافتند. بعدها گروه کوچک تری از مهدی باغ والاها معتقد شدند که دور کشف در تاریخ اسماعیلیان مستعلوی ـ طیبی آغاز شده است و از این رو، دیگر رعایت فرایض و احکام شرعی الزامی نیست. این بهره های اسماعیلی به اتباع ملک وکیل یا آرتالیس والاها معروف شدند. جماعت بسیار کوچکی از مهدی باغ والاها هنوز در نگپور پایگاه دارند و از رهبران خودشان متابعت می کنند. » [۱]
رک: اتباع ملک وکیل.
پانویس
- ↑ دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ج13، ص164
