محمدعلی کرمانشاهی: تفاوت بین نسخه‌ها

آقامحمدعلی بهبهانی معروف به کرمانشاهی، فقیه، اصولی و رجالی متنفّذ [[شیعه]] در قرن دوازدهم و سیزدهم در 1144 هجری قمری در [[کربلا]] به دنیا آمد. پدرش آقامحمدباقر بهبهانی مشهور به وحید و مادرش دختر فقیه بزرگ آقاسیدمحمد طباطبایی جدّ علامه بحرالعلوم بود. او که فرزند ارشد [[وحید بهبهانی]] بود، عمده تحصیلات خود را نزد پدرش در [[بهبهان]] به پایان برد. او را افضل و اعلم شاگردان وحید دانسته اند. حوزه درسی آقامحمدعلی در [[کربلا]] بود و او با شیوع طاعون در [[کربلا]] و [[نجف]] و اطراف آن، به [[کاظمین]] و از آنجا به دستور مؤکّد پدرش به [[کرمانشاه]] رفت و مورد استقبال گرم مردم و حاکم آنجا قرار گرفت. وی در عید مبعث1216 هجری قمری در [[کرمانشاه]] از دنیا رفت. مزار وی در [[کرمانشاه]] و بنا به وصیتش بر سر راه زوّار عتبات عالیات واقع و معروف به سر قبر آقا است. آقا محمدعلی در بیشتر علوم و فنون تبحّر داشت به طوری که [[وحید بهبهانی]] درباره او می گفت: «محمدعلی ما شیخ بهاء الدین این عصر است». عمدة شهرت آقامحمدعلی مبارزه جدّی و گسترده او با [[صوفیه]] است. پس از آن که [[معصوم علی شاه]] دکنی به نمایندگی از شاه علیرضا دکنی قطب سلسله [[نعمت اللهیه]] در عصر کریمخان زند، از هندوستان به [[ایران]] آمد، دعوت مردم به صوفی گری را وجهه همت خود نهاد. با بالاگرفتن کار این صوفیان و جذب شدن مردم زیادی به آنان که با حرکت های دسته جمعی از شهری به شهر دیگر همراه بود، علما نسبت به حفظ عقاید و آداب دینی مردم نگران شدند و حکام را از عواقب امر تحذیر کردند. در این هنگام [[کرمانشاه]] به دلیل وجود آقامحمدعلی که حاکم شرع آنجا بود، از نظر اجرای احکام دینی و امنیت اجتماعی از بهترین شهرهای [[ایران]] به شمار می رفت. وقتی صوفیان در مسیر حرکت خود در شهرهای مختلف به [[کرمانشاه]] رسیدند، مجتهد [[کرمانشاه]] که این جریان را نوعی گمراهی و مخالفت با شرع می دانست، به سرکوبی آنان همت گماشت. در سال 1211هجری قمری آقامحمدعلی بعد از ورود [[معصوم علی شاه]] که به دعوت صوفیان به [[کرمانشاه]] آمده بود، وی را دستگیر و در منزل خود محبوس کرد. او با این که خود مرجع و حاکم شرع [[کرمانشاه]] بود، در این خصوص از علما و مراجع عتبات استشهاد نمود و فتاوا و اظهارات آنان را به همراه آخرین نامه اش برای صدراعظم وقت ارسال داشت. پس از ملاحظه نامه آقامحمدعلی و استشهادات مزبور، حاجی ابراهیم شیرازی از طریقه [[صوفیه]] تبرّی جست و با احترام و تعظیم بسیار به مجتهد [[کرمانشاه]]، رأی او را در حبس و تکفیر [[معصوم علی شاه]] تأیید کرد. همین اوان بود که آقامحمدعلی «خیراتیه» را در ردّ [[صوفیه]] نگاشت. پس از آن که آقامحمدعلی، [[معصوم علی شاه]] را توبه داد و وی نپذیرفت، او را به قتل رساند و جسدش را در رودخانه قره سو انداخت. آقامحمدعلی را مسبّب دستگیری و قتل شماری از صوفیان در [[تهران]] و شهرهای دیگر دانسته، او را صوفی کُش لقب داده اند. فتحعلی شاه و صدر اعظم او ارادت خاصی نسبت به آقامحمدعلی داشته اند. <ref> [[دانشنامه جهان اسلام]]، ج4، ص754</ref>