ثابتین: تفاوت بین نسخه‌ها

از دایره المعارف فرق اسلامی
پرش به: ناوبری، جستجو
سطر ۴: سطر ۴:
 
رک: [[بهائیه]].  
 
رک: [[بهائیه]].  
  
[[فضل الله مهتدی صبحی]] می نویسد: «بابیان بهایی نیز به دو فرقه منقسم می شوند: یک دسته آنانی که پس از مرگ [[حسینعلی بهاءالله|بهاءالله]] به عبدالبهاء غصن اعظم توجه نمودند و به [[ثابتین]] معروف شدند و دسته دیگر که پیروی از غصن اکبر [[محمدعلی افندی]] را کرده، خویش را [[موحّدین]] نامیدند. ثابتین به پیروان غصن اکبر [[ناقضین]] می گویند، کنایه از آن که عهد بهاءالله را شکستند و بـه وصی نخستین او (عبدالبهـاء) نگرویدند و مـوحدین تبعـه عبدالبهـاء را مشرک می خوانند بدین جهت که عبدالبهاء را در عصمت کبری شریک حق قرار داده اند. » <ref> [[خاطرات زندگی صبحی و بابی گری و بهایی گری]]، [[فضل الله مهتدی صبحی]]، ص46</ref>
+
[[فضل الله مهتدی صبحی]] می نویسد: «بابیان بهایی نیز به دو فرقه منقسم می شوند: یک دسته آنانی که پس از مرگ [[حسینعلی بهاءالله|بهاءالله]] به عبدالبهاء غصن اعظم توجه نمودند و به ثابتین معروف شدند و دسته دیگر که پیروی از غصن اکبر [[محمدعلی افندی]] را کرده، خویش را [[موحدین]] نامیدند. ثابتین به پیروان غصن اکبر [[ناقضین]] می گویند، کنایه از آن که عهد بهاءالله را شکستند و بـه وصی نخستین او (عبدالبهـاء) نگرویدند و مـوحدین تبعـه عبدالبهـاء را مشرک می خوانند بدین جهت که عبدالبهاء را در عصمت کبری شریک حق قرار داده اند. » <ref> [[خاطرات زندگی صبحی و بابی گری و بهایی گری]]، [[فضل الله مهتدی صبحی]]، ص46</ref>
  
 
== پانویس ==
 
== پانویس ==

نسخهٔ ‏۲۱ ژوئیهٔ ۲۰۱۸، ساعت ۰۱:۲۴

لقب پیروان عبدالبهاء عباس افندی. [۱]

رک: بهائیه.

فضل الله مهتدی صبحی می نویسد: «بابیان بهایی نیز به دو فرقه منقسم می شوند: یک دسته آنانی که پس از مرگ بهاءالله به عبدالبهاء غصن اعظم توجه نمودند و به ثابتین معروف شدند و دسته دیگر که پیروی از غصن اکبر محمدعلی افندی را کرده، خویش را موحدین نامیدند. ثابتین به پیروان غصن اکبر ناقضین می گویند، کنایه از آن که عهد بهاءالله را شکستند و بـه وصی نخستین او (عبدالبهـاء) نگرویدند و مـوحدین تبعـه عبدالبهـاء را مشرک می خوانند بدین جهت که عبدالبهاء را در عصمت کبری شریک حق قرار داده اند. » [۲]

پانویس

  1. خاطرات زندگی صبحی و بابی گری و بهایی گری فضل الله مهتدی صبحی، ص46
  2. خاطرات زندگی صبحی و بابی گری و بهایی گری، فضل الله مهتدی صبحی، ص46