سراوان: تفاوت بین نسخه‌ها
از دایره المعارف فرق اسلامی
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات شهر ایران | نام‌رسمی = سراوان | نام محلی = | نام‌های قدیم...» ایجاد کرد) |
|||
| (یک نسخهٔ متوسط توسط کاربر دیگری نشان داده نشده) | |||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
'''سَراوان''' از شهرهای [[استان سیستان و بلوچستان]] و مرکز [[شهرستان سراوان]] است. بر اساس آمار سال ۱۳۸۵ جمعیت این شهر برابر با ۲۴۶٫۱۰۰ نفر بوده است.<ref>{{یادکرد درگاه ملی آمار|۱۳۸۵}}</ref> | '''سَراوان''' از شهرهای [[استان سیستان و بلوچستان]] و مرکز [[شهرستان سراوان]] است. بر اساس آمار سال ۱۳۸۵ جمعیت این شهر برابر با ۲۴۶٫۱۰۰ نفر بوده است.<ref>{{یادکرد درگاه ملی آمار|۱۳۸۵}}</ref> | ||
| سطر ۵۱: | سطر ۸: | ||
سراوان دارای آثار تاریخی بسیاری میباشدکه می‌تواندر بخش مرکزی به تپه ی کلاتک واقع در حومه ی سراوان در روستای آسپیچ ،تپه روباهک در روستای دزک و همچنین قلعه‌ها و آثار موجود در شهر جالق بسیار دیدنی واز نظر تاریخی قابل اهمیت هستند. مانند قلعه ی شیشه ریز که متأسفانه بدلیل بی توجهی در حال ازبین رفتن هستند. سنگ نوشته‌های دره نگاران ناهوک آثار بسیار قدیمی و جالبی هستند که قدمت سراوان را به وضوح مشخص می‌کنند. مدرسه دینی مولوی شهداد یکی از آثار مهم [[مرکز شهرستان]] می‌باشد.{{مدرک}} | سراوان دارای آثار تاریخی بسیاری میباشدکه می‌تواندر بخش مرکزی به تپه ی کلاتک واقع در حومه ی سراوان در روستای آسپیچ ،تپه روباهک در روستای دزک و همچنین قلعه‌ها و آثار موجود در شهر جالق بسیار دیدنی واز نظر تاریخی قابل اهمیت هستند. مانند قلعه ی شیشه ریز که متأسفانه بدلیل بی توجهی در حال ازبین رفتن هستند. سنگ نوشته‌های دره نگاران ناهوک آثار بسیار قدیمی و جالبی هستند که قدمت سراوان را به وضوح مشخص می‌کنند. مدرسه دینی مولوی شهداد یکی از آثار مهم [[مرکز شهرستان]] می‌باشد.{{مدرک}} | ||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
== منابع == | == منابع == | ||
* اطلس گیتاشناسی استان‌های ایران، تهران: مؤسسهٔ گیتاشناسی، ۱۳۸۳ خورشیدی، ص۱۳۰. | * اطلس گیتاشناسی استان‌های ایران، تهران: مؤسسهٔ گیتاشناسی، ۱۳۸۳ خورشیدی، ص۱۳۰. | ||
| سطر ۶۶: | سطر ۱۳: | ||
* [http://www.sbportal.ir/responsible-shahrdaran-fa.html نام شهردار] | * [http://www.sbportal.ir/responsible-shahrdaran-fa.html نام شهردار] | ||
محمد بارکزهی (عابد حسین) | محمد بارکزهی (عابد حسین) | ||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
[[رده:شهرستان سراوان]] | [[رده:شهرستان سراوان]] | ||
[[رده:شهرهای استان سیستان و بلوچستان]] | [[رده:شهرهای استان سیستان و بلوچستان]] | ||
[[رده:مناطق مسکونی در شهرستان سراوان]] | [[رده:مناطق مسکونی در شهرستان سراوان]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۳ دسامبر ۲۰۱۵، ساعت ۰۴:۱۷
سَراوان از شهرهای استان سیستان و بلوچستان و مرکز شهرستان سراوان است. بر اساس آمار سال ۱۳۸۵ جمعیت این شهر برابر با ۲۴۶٫۱۰۰ نفر بوده است.[۱]
محل کنونی شهر سراوان تا پیش از سال ۱۳۰۵ خورشیدی روستایی بوده به نام شستون.[۲]
آثار تاریخی
در محلی به نام داورپناه در سراوان، کوهی به نام مهرگان (فتح میم) وجود دارد که پیش از اسلام محل انجام مراسم نیایش به اهورامزدا بوده است..[۳]
قدیمی‌ترین مسجد مکران تحت عنوان مسجد جامع دزک با قدمت بیش از ۱۰۰۰ سال در این شهر ساخته شده است.الگو:مدرک سراوان دارای آثار تاریخی بسیاری میباشدکه می‌تواندر بخش مرکزی به تپه ی کلاتک واقع در حومه ی سراوان در روستای آسپیچ ،تپه روباهک در روستای دزک و همچنین قلعه‌ها و آثار موجود در شهر جالق بسیار دیدنی واز نظر تاریخی قابل اهمیت هستند. مانند قلعه ی شیشه ریز که متأسفانه بدلیل بی توجهی در حال ازبین رفتن هستند. سنگ نوشته‌های دره نگاران ناهوک آثار بسیار قدیمی و جالبی هستند که قدمت سراوان را به وضوح مشخص می‌کنند. مدرسه دینی مولوی شهداد یکی از آثار مهم مرکز شهرستان می‌باشد.الگو:مدرک
منابع
- اطلس گیتاشناسی استان‌های ایران، تهران: مؤسسهٔ گیتاشناسی، ۱۳۸۳ خورشیدی، ص۱۳۰.
- مختصات و ارتفاع، پیش‌شماره
- نام شهردار
- ↑ الگو:یادکرد درگاه ملی آمار
- ↑ افشار سیستانی، ایرج، بلوچستان و تمدن دیرینه آن، ص.۲۳۳.
- ↑ افشار سیستانی، ایرج، بلوچستان و تمدن دیرینه آن، تهران: ۱۳۷۱، ص.۲۳۳.
